Hiken met je hond is toch even iets anders dan ‘gewoon een wandelingetje maken.’ Je moet je honden trainen (conditioneel en gehoorzaamheid), voorbereid zijn op onverwachte wendingen en rantsoen meedragen. Gastblogger David van Ineveld hiket al jaren met zijn honden en neemt ons mee op reis. Dit keer wandelt hij op Ibiza.
“Hiken, het is vaak niet het eerste wat in mensen opkomt wanneer het over Ibiza gaat. Toch zit Ibiza vol met geweldige trails (wandelroutes) en kan zelfs de ervaren hiker zijn energie kwijt op de stijle paden en afgelegen trails. Hoewel hiken geweldig is om alleen te doen, vind ik niets anders leuker dan er samen met mijn honden Duc en Raf op uit te trekken. Het is altijd beter om tegen je hond te praten dan tegen een boom, denk ik maar.
Duc is een pointermix en Raf is een border collie. Samen zijn ze nu ongeveer 4 jaar onderdeel van de pack en hebben we er al heel wat tochten op zitten.
Ik hoef maar naar mijn hike-schoenen te kijken en Duc begint al rondjes te rennen, Raf wordt automatisch enthousiast van Duc en doet zijn typerende ‘border collie-howl’. Het is het begin van een nieuw avontuur! Waar we voorheen de hikes nog relatief kort hielden met een lengte van 5 km doen we tegenwoordig afstanden tot 25 km waarbij we ook een hoop hoogtemeters maken. Het zijn flinke tochten die voor zowel mij als de honden uitdagend zijn. We vertrekken dan vroeg en zijn de hele dag onderweg. Hiken met honden kent zijn uitdagingen en voor iedereen die het ook zou willen doen deel ik hierbij mijn ervaringen en tips.
Hiken met de hond opbouwen
Hiken met honden lijkt iets natuurlijks en hoewel het dat ook is, hebben wij actief naar dit niveau toe moeten werken. Honden kunnen bijvoorbeeld uren lang bezig zijn met rennen maar wanneer je gaat hiken is het van belang dat zij leren doseren, zodat ze ook nog energie over hebben aan het einde van de tocht.
Vooral Duc heeft hier last van. Gaan we voor een korte wandeling van bijvoorbeeld 5 km dan maakt hij er met gemak 10 km van. Met zijn neus aan de grond rent hij van links naar rechts op zoek naar konijnen en ander wild. Hij rent de berg op en weer af. Stopt. Luistert nog een keer en sprint dan weer zo hard als hij kan in een richting waar ‘dit-keer-echt-iets-moet-zitten’.
Raf is anders. Die blijft als een trouwe vriend strak aan mijn zijde. Soms maakt hij een korte sprint naar Duc wanneer hij denkt dat hij wat heeft gevonden om vervolgens weer snel terug te keren naar mij. Het enthousiasme van Duc is geen probleem op de korte hikes, maar voor de lange tochten hebben we dit rustig moeten opbouwen.
Dat opbouwen hebben we gedaan door iedere keer wat langere tochten te maken en ook de frequentie te verhogen. We begonnen met tochten van 5 km, één keer per week en hebben dat rustig opgebouwd tot meerdere lange tochten per week. Afgelopen winter zaten we in de piek van onze conditie en liepen we gemiddeld 80 km per week verdeeld over 4 tot 5 hikes.
Duc is nog steeds druk wanneer we gaan hiken maar zijn conditie is inmiddels zo goed dat hij gemakkelijk een hele dag kan volhouden. Wanneer we thuiskomen en ze hun welverdiende bak vers vlees op hebben (barf) gaan vrijwel direct de ogen dicht en hoor ik ze niet meer tot de volgende dag.
Water en voer voor de hond
Of we nu een lange of korte hike doen, ik heb altijd een idee van wat we gaan doen en zorg dat mijn uitrusting daarvoor gepast is. Het allerbelangrijkste is natuurlijk water. In mijn backpack heb ik vaak 6 tot 8 liter bij me omdat dit genoeg is voor een hele dag. We leven natuurlijk in een warm klimaat en ook al plan je een hike te doen van bijvoorbeeld 5 km dan nog weet je niet wat er kan gebeuren. 6 liter is daarom mijn minimale standaard geworden. Het is natuurlijk wel aardig wat gewicht maar dat zie ik dan maar als een mooie training.
Wat betreft eten, neem ik op de langere hikes een worst of iets anders voor ze mee. Wanneer we dan pauze nemen op een mooie plek hebben we allemaal iets lekkers om te eten!
In de volgende blog vertelt David over die ene keer dat zijn gehoorzaamheidstraining het leven van Raf gered heeft.
Duc en Raf hadden allebei hun eigen uitdagingen. Duc was overdreven sociaal, had de neiging overal heen te rennen en kon in de stress raken wanneer ik weg ging. Raf was overdreven bang en ging al plassen wanneer ik de auto startten of als ik mijn stem verhief om iemand te roepen.
Duc en Raf vereisten allebei een andere aanpak wat betreft hun opvoeding maar uiteindelijk zijn het allebei gezonde en zelfverzekerde honden geworden. Dit is het resultaat van heel veel geduld, veel trainen, veel leuke dingen doen en keer op keer de uitdaging aangaan door ze bijvoorbeeld mee te nemen naar restaurants of andere drukke plekken.
Duc en Raf zijn onafscheidelijk geworden en ik prijs mijzelf gelukkig met deze twee geweldige honden. Terwijl ik dit schrijf is het 35 graden en liggen zij uitgeteld in de schaduw. Vanavond zal het weer afkoelen en wordt het tijd voor een nieuw avontuur. Ik kijk er nu al naar uit!"