Bewust kiezen voor een hoogbejaarde poes

Terwijl Bertie afscheid nam van poes Jip die ze via Verhuisdieren vijftien maanden geleden adopteerde, schreef ze haar een liefdevolle maar ook grappige brief. Het schrijven hielp Bertie om de periode met Jip voor zichzelf mooi af te sluiten. De cirkel was rond.

‘In het begin zag je er wat raar uit. Maar van je kaalgeschoren rug was na een tijdje niets meer te zien. Er kwam een prachtige glanzende vacht voor in de plaats. Je had weinig afweer, maar de dierenartsbezoekjes waren steeds minder vaak nodig. De laatste zes maanden ging het gewoon goed met je! Je genoot van je mandje waarin je heerlijk kon wegkruipen. Je hield er niet van om opgetild te worden, maar als je me ’s avonds zag aankomen met het borsteltje, kwam je – enigszins moeizaam – vanuit je lievelingsplekje naar me toe. Je plofte dan, na wat heen en weer gedraai, voor me neer. Vervolgens kon de knuffel- en massagesessie beginnen. Je gaf me regelmatig lieve likjes op mijn hand en ik gaf jou meer dan duizend kattenkopkusjes terug. Uiteraard was jij degene die bepaalde hoe lang dit ritueel duurde. Wanneer je het genoeg vond, sprong je, hupsakee, weg. Je landde weer op je vier pootjes en begon hard met je staart tegen de piano aan te zwaaien. Boink, boem, boink, boem! Of je koos voor de wat melodieuzere variant en sloeg je staart tegen de snaren van de ukelule die ernaast stond.’

Risico

Bertie en haar man zijn zelf niet de jongsten meer en kiezen bewust voor de adoptie van oudere katten. Het geeft hen voldoening om oude dieren een mooie laatste levenstijd te geven. Jip (18) was er ook zo eentje; een poes die, door de veranderde levenssituatie van haar baasje, daar niet meer op haar plek was.

Bertie realiseert zich dat het een risico is om een ouder dier in huis te nemen, helemaal als er door omstandigheden een tijdje weinig aandacht voor het dier was. De kans bestaat dat het dier iets mankeert en dat dierenartskosten hoog oplopen. Maar dat is een risico wat Bertie erbij neemt.

In Jips geval viel het mee. Na enkele dierenartsbezoekjes en medicijnen voor een slecht werkende schildklier, leefde de hoogbejaarde poes goed op. Ze had zo haar beperkingen, maar dat belette haar niet in haar hernieuwde levensvreugde. Pas de laatste twee dagen van Jips leven zagen Bertie en haar man dat het echt mis ging. Jip mauwde de hele nacht door, liep opeens heel moeilijk en raakte zelfs gedesoriënteerd. Na een bezoek aan de dierenarts werd bevestigd wat ze zelf al dachten: Jip was aan het eind van haar Latijn. Het was mooi geweest. Liggend in Berties armen is Jip vervogens rustig ingeslapen.

Laatste stadium

Hoe verdrietig het ook is om zo’n beslissing te nemen, het is wel iets wat je als mens kunt doen voor een dier in haar laatste stadium. Anders was Jip waarschijnlijk een of twee dagen later zelf gestorven, maar dat was dan gepaard gegaan met pijn en lijden. Dat heeft Bertie haar nu kunnen besparen. Tijdens de laatste momenten met Jip schreef Bertie het volgende:

‘Vanmorgen besloot ik dat het jouw tijd was. Ik gaf je jouw blikje natvoer. Je verorberde het zachte voedsel met veel smaak en gespin, ondanks dat het slikken moeilijk ging. Je spuugde alles nog een keer uit voordat je je mandje bereikte, precies in de enige kamer waar nog vloerbedekking ligt. Tja, jij hebt zo je eigen ideeën over het achterlaten van een blijvende herinnering. Je bereikte een waardige kattenleeftijd, achttien jaar. Het is fijn dat je je bij ons zo op je gemak bent gaan voelen. Dag, lieve en eigenwijze Jip. Je mandje staat klaar. Het is bijna tijd om te gaan. Er komt bij ons wel weer ruimte voor een ander opvangkatje. Strakjes, nu nog even niet. Blijf eerst nog maar even in ons huis aanwezig, lieve Jip. Anders missen we je zo.’

Nu, enkele weken later, arriveert er via Verhuisdieren een nieuw katje in het huis van Bertie en haar man. Jip is alweer een poosje weg en het is stil in huis. Te stil. Jips plek mag ingenomen worden, een ander diertje op leeftijd krijgt nu het geluk om hun liefdevolle verzorging te ontvangen. Een nieuwe cirkel begint!