Buitenlandse hond Jo-Jo: Geen hond met rugzak maar met een mooie toekomst!

Jo-jo´s moeder gered van een dodingsstation

Als we Yvonne vragen hoe ze bij een hondje uit het buitenland komen, vertelt ze: ´Wij hadden vroeger een Dobermann en twee husky´s in ons gezin. Alleen toen werden de kinderen groter en kregen we allebei een fulltime baan. We weten dat je in een hond tijd en energie moet kunnen steken, dus hebben er toen voor gekozen even geen hond te nemen. De kinderen zijn wel met honden opgegroeid en er zijn ondertussen heel wat honden in de familie.´

´Toen we met pensioen gingen, hadden we weer zin om eraan te beginnen. Je kunt voor een rashond gaan, maar wij wisten dat er zoveel honden waren die zaten te springen om een leuk baasje. Dat leek ons een betere optie. We hebben niet eens per se naar een pup gekeken, maar gewoon naar wat bij ons past. En in dit geval kwamen we Bobo tegen, die toen vier maanden was. Hij had eigenlijk gewoon een grappig koppie!´

´De moeder van Bobo zou naar het dodingsstation in Roemenië gaan, maar ze bleek drachtig en ging toen naar een ander asiel. Daar zijn Bobo en zijn zusje geboren, die meteen mochten verhuizen naar de opvang in Oldenzaal van stichting ´Animal in Need ́. Er waren meerdere geïnteresseerden, maar nadat ze onze uitgebreide mail hadden gelezen, mochten we direct komen kijken. Het klikte eigenlijk meteen! Bobo is een gevlekt hondje, een beetje gemiddelde grootte. Een echte mix, al zegt de dierenarts dat hij vier wolfsklauwen heeft, dus er zit sowieso een berghond in. In het begin dachten we ook dat hij een Jack Russel in zijn mix had, door zijn spitse snuit en korte pootjes. Maar hij is nu ook de hoogte in gegroeid. Echt een unieke mix dus. Bobo was niet direct op mensen gericht, maar wel op één persoon uit de opvang. Waarschijnlijk had hij veel wisselende mensen gezien en trok hij zich daarom op aan één persoon. Hij vond vreemde mensen ook spannend, dat vind hij nog steeds. Vooral mannen. Toch besloten we hem te adopteren! ́

Geduld met verlatingsangst en vreemden

Yvonne vertelt verder: `Jo-jo speelt graag met andere honden. Toen hij hier kwam, hadden we tijdelijk een hond van onze zoon in huis, toevallig ook een Roemeen. Het klikte meteen. We dachten nog even: gaan ze elkaars gedrag niet versterken? Maar dat viel mee. Jo-Jo is echt een goede sul. Hij geeft zich snel over aan honden. Vorige week was de hond van mijn andere zoon er, uit Griekenland. Die pakt echt alles wat hij pakken kan, een echte verzamelaar. En hij gromt als je het wilt afpakken. Jo-Jo laat dit allemaal maar toe. Ook kon Jo-Jo gelijk mee naar buiten aan de lijn. Wij wonen op Goeree Overflakkee, dus we trekken iedere dag samen de natuur in en daar geniet hij enorm van.´

´Jo-Jo wil het allerliefst de hele dag in de buurt zijn, waarschijnlijk heeft hij een beetje verlatingsangst. Het liefst ligt hij op je voeten of op schoot. Hij is gewoon altijd bij ons en vindt het niet leuk om alleen thuis te blijven. Gelukkig is er bij ons altijd wel iemand thuis. Toen ik een keertje twee daagjes weg was, maar mijn man gewoon thuis, wilde hij gelijk niet meer eten. Hij had er echt last van dat de roedel niet compleet was. Ook vindt hij vreemden spannend, dan gaat 'ie blaffen. Als we op visite gaan, dan bereiden we de visite hier gewoon even goed op voor. Die negeren hem dan een poosje, dan gaat hij het huis verkennen en komt op zijn eigen tempo wel naar je toe.´

Jojo geeft zijn behoeften zelf aan

´Wat Jo-Jo uniek maakt? Zijn koppie en vooral zijn gezichtsuitdrukking is heel bijzonder', vertelt Yvonne. 'Wij kunnen goed aan hem aflezen wat hij bedoelt', vertelt Yvonne verder. ´Hij geeft gewoon zijn eigen tempo ook aan: hier ben ik aan toe en hier nog niet. Dit vind ik nog eng of dit wil ik wel proberen. Je merkt ook dat als het een drukke dag met veel indrukken is geweest, dan is hij aan het kauwen, aan kleren aan het trekken, dan komt alles er even uit. Dan geven we hem een kluif, lopen we rustig weg en negeren we hem even. In het begin hadden we het idee dat hij veel energie had en dat niet kwijt kon. Nu hebben we geleerd dat hij juist meer behoefte heeft aan rust. Niet méér wandelen, maar juist minder. Tijdens het wandelen slepen we hem ook niet voort, maar geven we hem de tijd om rustig overal te snuffelen. Bij thuiskomst geven we hem soms een dichtgetapete eierdoos met wat snoepjes erin, zo kan hij lekker scheuren en ontspannen. Je hebt er soms veel geduld voor nodig, maar daar krijg je wel een geweldige hond voor terug.´

´Ook is hij zo pienter, hij lijkt alles te onthouden. Als we ergens al een keer zijn geweest, dan geeft hij duidelijk aan dat hij die kant weer op wil. Zo van "hey, daar ben ik al geweest". Hij gaat ook vaak voor je zitten, kijkt je grappig aan en dan is het echt tijd om te spelen. Mijn dochter heeft een Corgi en doet daar allemaal cursussen mee met commando ́s, die hond vindt dat prachtig. Voor Jo-Jo zou dat niks zijn. Naast de commando ́s voor zijn eigen veiligheid, wil Jo-Jo gewoon lekker hond zijn. Bij ons mag 'ie dat. Ik kan sowieso wel vinden dat Jo-Jo iets moet, maar als hij daar niet aan toe is, dan geeft hij dat ook aan. Hij wilde bijvoorbeeld boven slapen, maar durfde de trap niet op. In het begin tilden we hem veel, maar daar is hij toch te zwaar voor. Uiteindelijk zagen we dat hij gewoon een open stukje trap eng vond, dat hebben we nu dichtgemaakt. Toen was het goed!´

´Wij kunnen echt geen leven meer inbeelden zonder Jo-Jo', concludeert Yvonne. 'Hij hoort erbij en we genieten zo enorm van hem. Met veel geduld hebben we mooie stappen gemaakt en sommige dingen zullen typisch Jo-Jo blijven. Voor ons is het geen hondje met een rugzak, zoals vele hondjes uit het buitenland een stempel krijgen, maar een hond met een mooie toekomst!´

Instagram: @yvonnewal_walana