Herder Nero zat 3 jaar in een koeienstal aan een ketting in Spanje

Toen Leonoor (27) en Noël (29) verhuisden naar een huis met tuin, besloten ze dat het tijd was om een hond in hun leven te verwelkomen. En dat werd niet zomaar een hond, er was een directe klik met hond Nero (6). Een volwassen herdershond van 75 cm hoog en 45 kilo, die in Tenerife een paar jaar aan een korte ketting in een koeienstal had gelegen. Een hond die weinig mensen een kans wilde geven, maar met de liefde en het vertrouwen van zijn nieuwe baasjes, uitgroeide tot de meest zachtaardige knuffelkont. 

Er was een directe klik

'We hebben beiden altijd honden thuis gehad en hadden de wens om zelf een hond te hebben, maar woonden in een appartement van 40m2 op 3-hoog. En met ons zwak voor grote honden, leek ons dat niet zo praktisch. Zelf ben ik opgegroeid met herders, paarden, katten, eigenlijk echt een huis vol dieren. Mijn vriend is opgegroeid met kleine hondjes. Dus toen we afgelopen juli een huis kochten dachten we; dan is het nu tijd voor een hond', vertelt Leonoor als we vragen naar de start van hun adoptie-avontuur.

'We wilden graag een volwassen hond adopteren. Geen pup, omdat dat de eerste jaren niet samen ging met ons werk en waarom zou je een pup adopteren als er zoveel dieren zijn die een plekje nodig hebben? Aangezien we beide onregelmatig en fulltime werkten en een trap in ons huis hadden, werden we best vaak afgewezen. Toen zagen we Nero staan, een herder van 75cm hoog en 45 kilo met prachtige grote bruine ogen. We dachten een herder die niet opgevoed is, brengt misschien wat risico´s met zich mee. Echter zat de hond in een gastgezin in Maarheze, wat vlakbij ons was. Dus in contact met de stichting ´Dogateers United´ werden we toch uitgenodigd om Nero een bezoekje te brengen.'

'Nero zat in een gastgezin met 4 andere Duitse herders. We namen Nero mee voor een wandeling en toen we terugkwamen bleven we lang kletsen met de vrouw van het gastgezin. Blijven dierenmensen onder elkaar hé? Voor de wandeling bleef Nero heel erg op de achtergrond met de drukte van de andere 4 dieren. Toch tijdens het kletsje na de wandeling, zaten wij op de grond en liep Nero naar mijn vriend, die op zijn hurkenzat en hij kroop met zijn kop helemaal tussen zijn benen. Even later kwam hij ook nog bij mij op schoot zitten en wij waren om.'

De meerwaarde van een stichting

'Nero komt uit Tenerife. Toen hij na ongeveer 3 jaar uit de koeienstal gered was, was hij heel ziek en kon hij amper staan. Pas na 3 maanden was hij weer een beetje op kracht. Twee jaar lang zat hij in de opvang en alle onzekere honden zetten ze bij hem, omdat hij ze zo lief opving. Toen mensen van de stichting ´Dogateers United´ langs waren geweest bij de opvang in Spanje, zagen ze dat het licht in Nero zijn ogen een beetje uitging. Ze besloten hem toch naar Nederland te halen, want in de opvang kwijnde hij weg.'

'Wij zagen de advertentie en kwamen in contact met de stichting', vertelt Leonoor verder. 'We vulde een formulier in en kregen een mailtje terug van een hele aardige vrouw. We konden alles open bespreken en toen werd een groeps-whatsapp aangemaakt. Zij deelden foto´s, wij stuurden een filmpje van ons huis en konden alle vragen stellen. Alle verwachtingen van ons en hen werd eerlijk gedeeld, super fijn! Tijdens de ontmoeting en later kregen wij enorm fijne informatie, alles wat werd gedeeld qua informatie was ook echt waar. Zo werd gezegd dat ze eerst 3 maanden nodig hebben om te voelen dat ze echt mogen blijven en na een jaar heb je pas de echte hond voor je neus, dat is ook echt waar. We zitten nog steeds in de groepsapp, hebben nog steeds contact en er zit zelfs een hondentrainer bij. Die heeft een ochtend met ons getraind, maar als we ergens tegenaan lopen, sturen we een filmpje en krijgen we direct hulp. Hij is zelfs nog een keertje naar het gastgezin teruggeweest om met de andere honden te spelen.'

'We gunnen Nero ook een hondenmaatje. Al heeft hij wat moeite in de omgang met andere hondjes. Aan de achterkant is het een kwispelend hondje, maar aan de voorkant gaat hij hard blaffen. De meeste mensen en hondjes lopen met een boog om ons heen. Samen met de stichting kijken we nu of er een maatje voor hem zou kunnen zijn. Zij kennen Nero ook goed, denken gewoon goed mee en zeggen ook eerlijk als er geen match is.´

Een dankbare knuffelkont

'Een hond zoals Nero is iets waar je goed over na moet denken. Hij valt soms uit naar andere honden, dan weet hij gewoon niet hoe hij zich moet gedragen. En dan is 45 kilo aan de lijn wel pittig. We kunnen hem als we op vakantie gaan, daarom niet zomaar aan de eerste beste persoon meegeven. Gelukkig hebben wij in de familie echte hondenliefhebbers, daar hebben we onwijs geluk mee', vertelt Leonoor.

'Consequent zijn en een portie geduld is ook wel handig. In de eerste weken hadden we misschien één keer per week een goede wandeling. Hij viel veel uit, dus we wilden hem dan eigenlijk niet uitlaten. Maar als je hierdoor gefrustreerd raakt, doe je eigenlijk jezelf en de hond tekort. Het heeft bijna 4 maanden geduurd, maar nu kunnen we gezellig wandelen. Je moet zo'n hond echt een kans geven, hij heeft 5 jaar al moeten wachten op een fijn thuis en dan kan je niet na een half jaar zeggen; "Het is het toch niet". Veel dingen zijn nieuw voor hem. Toen hij de eerste keer iemand zag met een paraplu of een reflecterende jas, wist hij niet wat hij meemaakte. Op straat gaat het nu prima en thuis is hij geweldig.'

Als we Leonoor vragen wat het grootste verschil is met de herders vroeger, zegt zij gelijk 'Hij is zo dankbaar. Hij had eerst wat moeite met naar ons toe te trekken, maar nu hij doorheeft dat hij mag knuffelen, val je bijna om, zo hard kruipt hij tegen je aan. Hij komt vaak echt bescherming zoeken, ook buiten. Het duurde ook 3 weken om hem een pootje te leren geven, maar toen hij het eindelijk door had, kreeg je minstens 100 pootjes per dag. En nu kan hij op zijn achterpoten staan, hij kan echt alles. Hij vind het zo ontzettend leuk om nieuwe dingen te leren. Zo super blij en zo dankbaar voor de aandacht.'

'Het allerliefste; hij heeft zo'n 8 tot 9 pluche knuffels, daar is hij heel zuinig op. De andere herders die wij vroeger hadden, maakten meer dan 10 knuffels per jaar kapot. Maar de eerste die Nero heeft gekregen, heeft hij nog steeds. Zelfs als er zo'n mini pluisje van de zijn knuffel afkomt, dan legt hij die ernaast. Je mag hem ook niet wegpakken, want die hoort echt bij de knuffel. En als hij gaat wandelen, dan legt hij even de knuffel op de trap bij de deur, echt alsof hij wil zeggen: "ik ga even wandelen, ik ben zo terug". Hij is zo blij en dankbaar voor de dingen die hij heeft, dat maakt Nero geweldig.'

Hond Amy zoekt ook nog een huisje

De stichting waar Nero vandaan komt zoekt ook al een paar maanden een huisje voor deze lieverd. Amy (9) heeft al veel pech gehad in haar leventje. Ze is een prachtige, zachte, tikkie onzekere hond. Ze is een trouwe en loyale partner voor mensen en zoekt naar een plekje met rust en ruimte.

Bekijk hier Amy haar profiel

Een andere hond adopteren?

Wil jij ook een hond of kat een kans geven op een beter leven? Maak dan een zoekprofiel aan op Verhuisdieren en kijk of er een dier is wat bij jou past.