Eerder dit jaar verloor Steven zijn vrouw Erica. Er was voor hem maar één manier om met dat verdriet om te gaan en dat was een hond nemen. Hij vond in Blue de ultieme match.
'In februari, op Valentijnsdag, overleed mijn vrouw Erica met wie ik veertig jaar heb samengeleefd. Mijn wereld stortte in. Na een paar maanden wist ik zeker – iets wat ik eigenlijk altijd al heb geweten - dat ik nooit meer met iemand anders zou willen of kunnen samenwonen. Erica en ik hebben ons hele leven honden en katten gehad en op dat moment woonde ik samen met twee katten, Beppie en Romeo, en drie kippen. Een hond erbij was voor mij de beste oplossing om het verlies van Erica te verzachten. Via de plaatselijke hondenvereniging kreeg ik Verhuisdieren als tip als betrouwbaar adres om naar een tweedekanshond te zoeken.
Nadat ik mijn profiel heb aangemaakt krijg ik wat matches doorgestuurd. Ze voldoen echter niet aan mijn wensen. Ik besluit om zelf op de site te gaan zoeken en mijn oog valt al snel op Blue, een Grand Bleu de Gascogne. Het ‘toeval’ wil dat ik zelf een boek heb geschreven waarin de hoofdpersoon zich terugtrekt op het land met zijn hond Nanou, een Grand Bleu de Gascogne. Ik weet dus meteen: Blue is de hond voor mij.
Blue hoort bij mij
Volgens Verhuisdieren kom ik echter niet in aanmerking voor Blue, vanwege mijn hoge leeftijd en het feit dat Blue niet met katten zou kunnen. Ik geloof er helemaal niets van: ik weet zeker dat Blue en ik voor elkaar bestemd zijn en ik laat het er dus niet bij zitten. Daarnaast heeft Blue een oppasprofiel omdat hij nog in het buitenland verblijft en je eigenlijk niet rechtstreeks vanuit het buitenland kunt adopteren. Ik pas mijn profiel aan zodat ik tóch match met Blue en kan zo toch contact opnemen met de tussenpersoon van de stichting die Blue bemiddelt. Ik was mij ervan bewust dat ik aan het ‘spelen’ was met het matchingssysteem van Verhuisdieren.
Gelukkig maar, want al snel blijkt dat Blue prima is met katten en een videootje van mij voldoet om de stichting van mijn vitaliteit te overtuigen. Blue wordt aan mij toegewezen! Kort daarna krijg ik het bericht van de stichting dat Blue de ziekte leishmania blijkt te hebben. Ik mag nog afzien van zijn adoptie, geeft de contactpersoon aan. Afzien van Blue? Ik peins er niet over. Bovendien blijkt de ziekte prima met een dagelijks pilletje onder controle te houden. Ik blijf trouw aan Blue. De stichting belooft ook nog eens voor de eerste pilletjes te zorgen. Dat blijkt later voor een half jaar te zijn!
Plast tevreden tegen de verwarming
Op 5 juli is het zover en haal ik Blue af op Schiphol. Allerlei voorzorgsmaatregelen en waarschuwingen worden me toegefluisterd. Het blijkt allemaal onnodig te zijn. Vanaf het eerste moment dat we thuis aankomen, blijkt Blue de goedzak zelve. Na een rondje snuffelen en begroeten van mij en mijn kinderen die ook zijn gekomen, plast hij tevreden tegen de verwarming aan en voelt hij zich thuis. Na een korte twijfeling of we zijn naam zullen veranderen in Blue Nanou, wordt dat idee meteen verworpen. Blue is Blue. The Big Leboswki, een coole dude. Hij is precies hoe en wat ik in gedachten had. Ik kan mijn geluk niet op.
We zijn nu twee maanden verder. Blue en ik zijn gek met elkaar. Iedere ochtend lopen we anderhalf uur. Dan maken wij een geweldige wandeling langs akkers en door bossen. Ook doen we overdag soms loopjes van een half uur en voor het slapen gaan wandelen we nog een uur. Ook de kinderen zijn helemaal weg van Blue. Poes Beppie is bijna geheel ontspannen met de nieuwe dude, maar Romeo kijkt nog steeds de kat uit de boom. Dat komt vanzelf wel. Ik heb geen haast en Blue ook niet. Hij is onverschrokken en reuze makkelijk met andere mensen én met honden. Als een andere hond ongemakkelijk doet dan staat Blue zijn mannetje. Hij wijkt geen millimeter en zet zo nodig een oerblaf in, een geluid dat ergens uit zijn onderbuik komt. De andere hond druipt vervolgens af. Klaar! Kortom, Blue en ik zijn een echte supermatch. Dank je wel Verhuisdieren!’