Gastgezin zijn is het mooiste vrijwilligerswerk dat er is; je helpt een hond op weg naar een definitief fijn thuis. Elke keer krijg je een uniek dier in huis, met een eigen karakter, dat jij leert kennen en begeleidt. Als er iemand is die daar veel ervaring mee heeft is dat Jolien Verheul. Zij ving al bijna 200 honden op.
Jolien vertelt hoe ze begon: ‘In 1995 ben ik, na achttien jaar in het bedrijfsleven gewerkt te hebben, gaan werken bij het dierenasiel in Gouda. Ik was er al werkzaam geweest als vrijwilliger en daar heb ik heel veel geleerd. Ik zag daar ook dat vooral oudere honden lang in het asiel verbleven. Terwijl dit natuurlijk – helemaal voor oudere honden – geen ideale plek is. De kennels zijn in de loop van de jaren gelukkig veel veranderd, maar een verblijf in een asiel blijft spannend en dus stressvol voor een hond.’
Opvang voor oudere honden
‘Wij verhuisden op een gegeven moment vanuit de binnenstad naar ons huidige huis tussen Gouda en de Reeuwijkse Plassen. Daar hadden we veel meer buitenruimte en de ideale gelegenheid om met honden te wandelen. Zo kwam ik op het idee om thuis oudere asielhonden te gaan opvangen.’
‘Samen met Bas vangen we in de winter maximaal zeven honden per keer op. In de zomer kunnen dat er iets meer worden omdat we een fijn huisje in de tuin erbij hebben. Dat verwarmde huisje gebruiken we ook voor honden die net bij ons aankomen en zodat we ze eerst rust kunnen geven voor we ze bij de roedel introduceren.’
‘Als een hond net uit het buitenland aankomt heeft hij een hele lange reis achter de rug. In een kennel in een laadruimte van een vliegtuig of in een truck met meerdere honden die zeer gestrest zijn. Zo’n hond heeft zeker een paar dagen nodig om weer een beetje zichzelf te worden, want hij is heel moe en heeft weinig geslapen. Pas als hij goed is uitgerust kan ik gedrag en behoeften gaan herkennen. En dat is voor mij het belang van een gastgezin. Eerst tot rust komen en kijken waar de hond behoefte aan heeft. Pas daarna kun je een geschikte adoptant gaan selecteren.’
Jolien stelt haar leven vrijwel volledig in dienst van de honden. ‘Als we een nieuwe opvanger krijgen, zorg ik dat mijn agenda de eerste veertien dagen leeg is, zodat ik mij volledig op de hond en de introductie in de roedel kan focussen.’
‘Op vakantie zijn we jarenlang niet geweest; we hebben de honden. Maar sinds twee jaar hebben we een fijn vakantiehuisje gevonden waar we met zeven honden mogen komen, dus daar gaan we nu een paar keer per jaar heen. Overigens vind ik er ook helemaal niets aan hoor, om zonder honden weg te gaan! Sommige mensen vinden het allemaal misschien een hele opgave, maar ik vind dit ontzettend mooi en dankbaar werk, waar ik energie van krijg. Dus ik doe het met heel veel plezier.’
De uitdaging
‘Mijn grootste uitdaging zit hem in de behoefte van beweging van de honden. Soms hebben we honden waarbij dat zo ver uiteen ligt, dat ik bijna de hele dag bezig ben met uitlaten. We hebben bijvoorbeeld al langere tijd twee schatten van podenco’s in huis, Reno (9) en Pino (8). Die moeten echt wel eens per dag even rennen in een afgezet losloop gebied. En aan de andere kant hebben we nu twee kleine gezelschapshondjes van 12 en 13 jaar in de roedel die een heel ander tempo hebben en voldoende hebben aan een kleine wandeling. Dus deze twee koppels laat ik apart uit.’
‘Onze opvangsituatie is wel uitzonderlijk hoor, niet zoals een gemiddeld gastgezin. Wij hebben de mogelijkheid meerdere honden op te vangen, maar de meeste gastgezinnen hebben vaak één sociale hond van zichzelf en vangen daar één hond bij op bijvoorbeeld. Dat is natuurlijk veel beter te managen.’
Jolien en Bas hebben zelf geen eigen honden. ‘Maar Reno en Pino zijn er al zo lang, dat Bas en ik inmiddels behoorlijk aan ze gehecht zijn geraakt. Dus als ze blijven is dat ook oke; al gunnen we ze nog steeds een baasje helemaal voor hen alleen. Natuurlijk is het na zo’n lange tijd lastig om afscheid te nemen. Maar ik doe zelf de selectie van de adoptanten, dus dan weten we zeker dat ze goed terechtkomen. En de gedachte dat er dan weer twee plekjes vrijkomen om andere stakkers eindelijk de kans op een mooi leven te kunnen geven, maakt zo’n beslissing natuurlijk ook makkelijker’, aldus Jolien.
Je krijgt er zoveel voor terug
‘Bij elke nieuwe hond is het even afwachten hoe de hond is. Een enkele hond is niet zindelijk meer en het kan soms best een paar dagen duren voordat dit natuurlijke gedrag weer terug is. Daarbij is er de eerste tijd ook nog geen band met jou als verzorger, alles is vreemd. Ik verzorg en observeer de hond en verlang en verwacht niets. Een hond leeft in het nu en dat probeer ik ook te doen, dag bij dag. Zo zie ik welke behoeften de hond heeft en daar probeer ik dan in te voorzien. Op die manier creëer je een band.’
‘Dus ja, er gaat best veel tijd in zitten en je kunt het volgens mij ook alleen maar doen als je een echte hondenliefhebber bent en die tijd er ook voor over hebt. Dus dat is wel een pre voor gastgezin worden!’, lacht Jolien.
‘Maar je krijgt er – cliché, maar waar – zoveel voor terug. Gastgezin zijn geeft ontzettend veel voldoening. Je kunt er een hond, die tot dan toe vaak een triest leven heeft gehad, eindelijk een móói leven door geven. Een dierwaardig leven, waarin hij wordt gezien en er van hem wordt gehouden. En je houdt er ook nog hele leuke contacten aan over.’
Jolien voor de Huisdierenschool en in Hondjes van Goud
Jolien Verheul heeft meegewerkt aan de gratis cursus Gastgezin worden op de Huisdierenschool en haar interview is ook terug te lezen in ons boek over de Buitenlandse Hond: Hondjes van Goud.