Wanneer ze over straat loopt is ze een bezienswaardigheid, met zeven aangelijnde honden – allemaal boven de twintig kilo – waarvan er eentje een duidelijke waarschuwing draagt ‘niet aanraken’. Inmiddels kennen ze haar in de buurt en weten ze wat het verhaal is achter haar bijzondere hondenroedel. Ze hoeft zich steeds minder vaak te verklaren. Priscilla (30) functioneert als fulltime gasgezin/opvangadres voor buitenlandse honden en katten. ‘Het is een way of life, ik kies er bewust voor. Het is zeker niet gemakkelijk, maar wat ik ervoor terugkrijg weegt op tegen wat ik ervoor moet inleveren. Als het aan mij ligt blijf ik dit altijd doen.'
Bewuste keuzes
In 2021 herplaatste ze 43 katten en acht honden via Verhuisdieren, afgelopen jaar waren het er respectievelijk zeventien en vijf. ‘Er is momenteel steeds minder vraag naar huisdieren, helaas. Dus het verloop is wat minder. Het maakt mij niet uit, ik blijf toch wel dieren opvangen en het blijft voor mij het belangrijkste dat de dieren die ik herplaats, goed terechtkomen.’
Onlangs nog gaf ze voor noodgeval hond Salto groen licht aan stichting Skylos Strays, een van de vier stichtingen waar ze nu alweer een poosje een vaste samenwerking mee heeft. ‘Salto moest vanwege allerlei redenen per direct weg bij zijn gezin. Hij was er zo slecht aan toe – hij zou zelfs gebeten hebben- dat een asiel een no-go was. Ik had afgesproken hem als noodgeval op te vangen. Ik heb er al zeven plus nog een aantal katten en zijn geval – een zeer onzekere hond die op dit moment geen idee heeft wie hij is en hoe hij zich voelt, echt helemaal in de war – past voor mij nu niet als ‘blijvertje’.’
Toch zal ze zich inzetten voor hem gedurende de tijd dat hij bij haar is en mocht dat goed uitpakken, is de kans groot dat ze hem alsnog langer behoudt. Priscilla heeft inmiddels flinke ervaring als gastgezin en kiest heel bewust de dieren die ze onvoorwaardelijk op wil vangen. Onvoorwaardelijk wil zeggen dat ze hen, koste wat kost, een mooie toekomst gunt. En mocht dat niet lukken bij een ander, dan blijven ze bij haar. Zelfs tot het einde.
Van politie- naar buitenlandse honden
Haar hondenliefde begon ooit bij de KNPV Duitse Herdershonden waar ze herders trainde voor de politie. Toen ze arbeidsongeschikt werd verklaard, kwam ze terecht als vrijwilliger bij de Dierenvoedselbank. Dat leidde tot de kennismaking met het buitenlandse honden-netwerk en zo rolde ze van het één in het ander. Vanaf 2017 woont Priscilla op zichzelf net buiten Ter Apel en dat is tevens het begin van haar leven als opvanger/gastmoeder voor buitenlandse dieren. Het heeft haar kijk op honden en dieren in het algemeen volledig veranderd. ‘Ze hebben allemaal hun eigen verhaal, achtergrond en trauma’s. Hoezo, commando’s aanleren? Vergeet het maar. Dat hele eigen rugzakje zorgt ook voor een heel uniek gedrag en karakter. Ik observeer veel en leer van ieder dier weer iets nieuws. Ze hebben allemaal een eigen aanpak nodig waar ze wel bij varen. Wanneer je samenleeft met zoveel dieren, ben je nooit uitgeleerd.’
Een lach en een traan
De vier stichtingen waar ze nu alweer een poosje goed mee samenwerkt – ‘iedere stichting heeft een eigen aanpak en werkwijze’- geven haar allemaal in meer of mindere mate een stem in de herplaatsingen. ‘Ik ben degene die de dieren het beste kent, de stichtingen willen dat herplaatsingen succesvol zijn dus gaan ze ook erg af op mijn oordeel. Eerlijk gezegd went het nooit, om een dier te laten gaan. Natuurlijk, met de één heb je een sterkere band dan met de ander, maar behalve het enthousiasme dat ik voel wanneer er een match is, voel ik ook het verdriet en gemis op het moment dat ze net zijn vertrokken. Dan is het voor mij ook wel even met een zak chips wegkruipen onder een dekentje op de bank. Gelukkig zit mijn huis dan nog steeds vol met dieren die aandacht en zorg nodig hebben, dat scheelt. En natuurlijk is er ook meteen weer een plekje vrij voor een nieuw dier, zo zie ik het dan ook wel weer.’
Blijvertjes
‘Wanneer je begint met opvangen, is de kans groot dat je het eerste en/of tweede dier dat je krijgt, besluit zelf te houden’, waarschuwt Priscilla aspirant opvangers. ‘Onderschat niet de mate waarin je je aan een dier hecht. In mijn geval zijn de blijvers de dieren die ongeschikt zijn om ergens anders te plaatsen. Neem nu een Dolly, een berghond die bleek uit te vallen naar alles en iedereen. En daarin ook gewoon onbetrouwbaar bleef, ondanks gedragstherapie, training enzovoort. Het risico dat het weer verkeerd gaat na een herplaatsing is gewoonweg te groot. Maar ik kan inmiddels lezen en schrijven met haar, dus ja, Dolly (die van de waarschuwing ‘niet aanraken’ wanneer ze buiten loopt), die blijft.’
Je wereld draait om dieren
Alsof haar volle huis haar nog niet genoeg werk geeft, werkt Priscilla in haar vrije tijd ook nog voor de Dierenambulance. Het is duidelijk waar haar hart naar uitgaat. ‘Mijn leven draait om de dieren, in alles moet ik rekening met ze houden.’ Zo maar even boodschappen gaan doen – ze woont alleen dus er is niemand anders die even kan oppassen – terwijl je net een nieuwe hond opvangt met sterke verlatingsangst, tja, hoe doe je dat? Gaat het wel goed? Word je huis niet afgebroken tijdens je afwezigheid? En hoe gedraagt de roedel zich naar een nieuw dier?
‘Mensen denken vaak dat meer dieren meer gedoe is, maar ik ben ontzettend blij met mijn roedel. Zij nemen mij veel werk uit handen, ze spreken elkaars taal en een nieuw dier wordt meteen zijn of haar plaats gewezen. Ik hoef alleen maar een beetje te observeren of het niet uit de hand loopt, maar dat is eigenlijk bijna nooit het geval. En daarbij vind ik het geweldig om die processen en de dieren in al hun verscheidenheid te bekijken. Je weet nooit echt wat je kunt verwachten. Saai is het sowieso nooit!’
Dierenliefde 2.0
Wanneer je de ervaren Priscilla hoort vertellen over haar dieren dan druipt haar commitment, de kennis en de dierenliefde ervan af. Maar zeker ook een bepaalde nuchterheid en flinke dosis realiteitszin. Ze verheerlijkt haar werk niet en doet ook niet alsof alles rozengeur en maneschijn is. Soms worden dieren ziek en ook maakt ze sterfgevallen mee. Niet ieder dier kun je redden en er zijn ook gevallen waarvan je denkt ‘was die maar nooit naar Nederland gekomen’, omdat het simpelweg niet gaat. Toch valt de balans voor haar nog steeds goed uit. Het voelt heel waarde- en zinvol om een dier dat eerst kansloos leek, te helpen aan een mooie toekomst. Bovendien is hun gezelschap en de onvoorwaardelijke liefde die dieren je kunnen geven, onvervangbaar. ‘Ik ben weliswaar alleen, maar alleen ben ik nooit!’
Deze dieren zoeken nog een thuis
Graag zet Verhuisdieren een paar van de dieren die Priscilla al langdurig opvangt, extra in de aandacht. Deze dieren kent zij door en door en ze weet precies wat ze wel en niet nodig hebben.
Reu Bono: Een driejarige charmante verschijning die heel veel liefde te geven heeft bij de juiste match!
Tessa, een bescheiden poezendame die eigenlijk niets liever doet dan knuffelen met haar mens en/of hond!
Romeo en Julia, het perfecte kattenkoppel die het liefst alles samen doen.
Meer weten over gastgezin worden?
Stichtingen zitten altijd te springen om gastgezinnen. Bij Verhuisdieren vinden we het namelijk heel belangrijk dat een hond eerst de tijd krijgt om even tot rust te komen alvorens hij herplaatst wordt. Daarnaast is het gastgezin ook direct achtervang, mocht een adoptie niet volgens plan verlopen.