“Wanneer ik verdrietig ben dan ga ik bij de honden liggen. En dan praat ik met ze. Ik vertel ze dat ik het jammer vind dat ik mijn oma niet kan zien. Dat ik verdrietig ben om de coronasituatie, dat ik niet naar school kan en mijn vriendjes niet meer zie. Ik weet zeker dat de honden naar me luisteren. Ze antwoorden me ook. Ze beginnen me bijvoorbeeld te likken en dan weet ik dat ze mij daarmee iets willen zeggen. Dat ze het fijn vinden dat ik tegen ze praat. Of het is gewoon hun manier om mij te troosten. Ze komen ook naar je toe wanneer ze voelen dat je verdrietig bent. Dat is heel fijn. En het helpt.”
Mila (11) heeft pas sinds vorig jaar honden in huis. Toen haar ouders nog bij elkaar waren, hadden ze een hamster, maar die stierf op een gegeven moment. Daar was ze niet bij. En bovendien was ze toen nog maar vier jaar, dus dat herinnert ze zich niet meer zo goed. Sinds haar moeder een nieuwe vriend heeft, zijn er weer dieren in haar leven.
De honden in Mila’s leven
Sinds een half jaar zijn er drie honden bij haar komen wonen. Eerst kwam er eentje, het oudste hondje, Shimi. Shimi is een heel grappig klein, kortpotig zwart/wit gekleurd hondje. Hij is half doof en half blind. Maar nog steeds is hij heel lief en grappig, ook al gromt hij vaak. “Dat grommen van hem is zijn manier van praten. Hij bedoelt dat helemaal niet kwaad. Hij maakt gewoon duidelijk wat hij wel en niet fijn vindt”, legt Mila uit.
Na enkele weken volgden twee andere hondjes, de broertjes Stevie en Wonder. Ook zij zijn klein en stevig, een beetje hetzelfde formaat als Shimi. Maar dan is de ene zwart en de andere is caramelbruin van kleur. “Ik vind het heel fijn dat de honden er zijn. Ze zijn er altijd voor je, ze volgen ons overal. Ze zijn lief en soms moet ik om ze lachen. Bijvoorbeeld wanneer Stevie en Shimi elkaar kusjes geven en ze elkaar de hele tijd likken. Of als Stevie op het bed wil springen, maar het hem niet meteen lukt. Dat is ook grappig."
Bijzondere klik met Wonder
Van de drie nieuwe hondjes was er eentje waar Mila de sterkste klik mee had. Dat was de zwarte Wonder. Zoals Shimi steeds haar moeder achtervolgt, zo deed Wonder dat bij haar. Hij zocht haar telkens op. De grijze haren op zijn kop verklapten dat hij niet meer de jongste was. Wonder had er al een heel leven op zitten voordat hij bij Mila kwam.
Al snel bleek dat Wonder iets onder de leden had. Hij at niet meer graag en vermagerde. Hij ademde moeilijk. “Eerst dachten we nog dat we hem beter konden maken. We gingen met hem naar de dierenarts en die gaf hem medicijnen. Ik praatte Wonder moed in, ik zei dat hij er wel bovenop zou komen. Maar op een gegeven moment zag ik hoe zwak hij erbij liep en hij wilde echt niet meer eten. Toen wist ik diep van binnen, dat hij niet meer zou opknappen.”
Afscheid van een huisdier
Mila bracht net een paar dagen door bij haar vader, toen Wonder overleed. Haar moeder belde haar op om het te vertellen. “Ik schrok heel erg toen ik het hoorde. Ik voelde een schok door heel mijn lichaam. Ik begreep het niet goed, ik had zoiets nog nooit eerder meegemaakt. Ik voelde me verdrietig, maar tegelijkertijd ook blij, omdat hij nu geen pijn meer had. Toen ik een paar dagen later naar mijn moeder ging, zijn we naar het graf gegaan. Ze hadden hem begraven bij het strand, in de duinen, waar we heel vaak wandelen. Stevie en Shimi gingen mee. Ze roken een beetje aan het graf, want ze herkenden zijn geur, denk ik. Maar daarna gingen ze weer weg. Ik vond het heel fijn om bij het graf te zijn en om afscheid te kunnen nemen. Daarna hebben we nog een mooi hart in het zand getekend. En ook nu gaan we nog vaak tijdens een wandeling langs Wonders graf. Dat vind ik heel fijn.”
Mila bij het graf van Wonder
Mila merkt aan Stevie dat hij zijn tweelingbroertje wel mist. Af en toe loopt hij door het hele huis te snuffelen en te kijken. Dan lijkt het alsof hij Wonder zoekt. Gelukkig gedraagt hij zich meestal tevreden. Mila is heel blij met de honden in haar leven. “Ik weet nu al zeker dat ik later, wanneer ik groot ben, ook drie honden wil hebben. Dan geef ik ze dezelfde namen. En ik wil er dan ook nog een konijn en een hamster bij!” Mila heeft haar hart geopend voor de dieren. En zij, uiteraard, ook voor haar.