Het verhaal van Miep begon in 2010. Stichting Verhuisdieren was nog maar net een jaar bezig met het herplaatsen van huisdieren, maar dit bleek toen al een succesformule. Nu, negen jaar later kregen we bericht van de adoptanten (Laura en Sheila) die ons met hun verhaal wilde bedanken voor het mogelijk maken van de succesmatch met hun Miep.
‘Miep is via Stichting Verhuisdieren eind 2010 bij ons gekomen. Ze was toen net vier jaar oud.
Miep kwam uit de broodfok, dat was eigenlijk alles wat we wisten. Ze was heel ziek en heel bang. Bij de dierenarts bleek dat ze tegen een buikvliesontsteking aan liep vanwege een fout uitgevoerde keizersnede. Ze moest gelijk geopereerd worden.
Voormalige broodfok
Pas veel later hebben we ontdekt dat Miep in de eerste jaren van haar leven negen nestjes heeft gehad en je wilt er niet aan denken wat daar gebeurd is. Als ze een mes of een schaar zag was ze al achter in de tuin en datzelfde gebeurde ook met hard geluid, of als we iets uit onze handen lieten vallen. Wij vroegen ons af wat er in godsnaam met dit hondje was gebeurd.
En dan de mannen. Als de dood was ze voor ze. Toch moest ze haar leefomgeving ook delen met een man. Daarom vroegen we hem om Miep te negeren. Na een paar weken vond ze dat toch wel vreemd en kwam ze naar hem toe om dit manfiguur maar eens te besnuffelen. En na een tijdje mocht hij haar ook aaien! Niet veel later zijn die twee de grootste vrienden geworden.
Bij ons thuis was er ook een meneer Basset en een mevrouw Duitse herder. Deze twee voelden haarfijn aan dat Miep niet lekker in haar vel zat en ontfermden zich over haar. Na een paar maanden kwam er nog een hond bij, een Mechelse herder. Ook zij was bang en onzeker, maar zo met zijn viertjes ging het prima.
Onze eigen roedel
En toen er een beetje rust in de tent kwam werden de rollen verder verdeeld. Miep was absoluut de prinses, want de andere drie honden lieten alles toe. Als Miep eten van ze pikte of speelgoed, ze vonden het allemaal wel best. Miep werd eigenlijk weer ‘hond’ dankzij de andere drie honden en na enige jaren kreeg ze door dat ze nergens meer bang voor hoefde te zijn.
Op Miep haar 12de verjaardag kreeg ze een heerlijke taart. Nou, dat ging er wel in, ze was gewoon beledigd dat we er een stukje voor de andere honden afhaalden. Helaas ontdekten we kort daarna dat haar buik aan één kant dikker werd. De dierenarts gaf haar nog drie maanden tot maximaal een jaar. Uiteindelijk is ze na een half jaar gestorven, maar tot het laatste moment heeft ze nog gegeten. Want eten was alles voor haar.
Fantastische succesmatch
We hebben aan Miep een fantastische lieve hond gehad. Het was een eer om zo'n bang hondje weer heerlijk hond te kunnen laten zijn en voor ons was ze het komische zonnetje in huis. We zullen haar nooit vergeten en hopen dat ze in de hondenhemel bij haar andere vriendjes is.
Als laatste is dit voor Stichting Verhuisdieren: jullie doen fantastisch werk en we zijn jullie daar erg dankbaar voor.’