Nouk en zus Akira: apart herplaatst maar toch elkaars steun en toeverlaat …

Door een kort maar krachtig bedankmailtje kwamen we achter de dubbelsuccesmatch van de honden Akira en Nouk. Wat een mooi verhaal zit er verscholen achter deze twee adopties: dat mag gedeeld worden! Tijdens de interviews met beide nieuwe baasjes, Anouscka en Merel, werd het feel good happy ending karakter heel duidelijk.

Zowel Merel als Anouscka wisten beiden goed waar ze naar op zoek waren: een jonge hond die ze een goed thuis wilden bieden. Een raspup wilden ze pertinent niet. Merel: ‘Ik zocht op internet op ‘hond adopteren’ en kwam zo terecht bij Verhuisdieren.nl. Ik wilde een jonge hond tot één jaar oud. Het eerste hondje waarvoor ik koos, kreeg nadat we haar gereserveerd hadden het beruchte parvovirus; ze stierf binnen twee dagen. Heel verdrietig natuurlijk.

Vervolgens kwam echter Nouk langs: ik was meteen verliefd bij het zien van zijn foto. Mijn droom was al heel lang om een Duitse herder te hebben maar omdat ik niet zo groot woon, vond ik dat niet verantwoord. Nouk ziet eruit als een soort kleine herder, gemixt met een husky. Ik hoefde niet lang na te denken voordat ik reageerde.’

Druk gezin

Anouscka: ‘We wilden al een poos een jonge hond, het liefst een pup en uit het buitenland, omdat de honden het daar zo slecht kunnen treffen. We hebben een huis met vijf kinderen, dat is natuurlijk best druk voor een dier. Mijn kinderen heb ik altijd respect voor dieren en de natuur bijgebracht en ook leerde ik ze hoe je vanuit dat respect het beste met dieren kunt omgaan. Niet iedere hond kan geplaatst worden in zo’n vol gezin als het onze, maar ik had het vertrouwen de juiste te vinden.

Akira met haar kinderroedel

Via de moeder van een vriendin hoorde ik van Verhuisdieren. Ik zag de foto van Akira en het was meteen raak. Een stemmetje in mij vertelde me heel duidelijk: ’Dit is ze.’ Binnen vijf minuten had ik de mail verstuurd en al heel snel kreeg ik reactie van de stichting die haar bemiddelde. Vanaf het eerste moment klopte de adoptie. Bovendien werd het nog veel mooier dan ik had durven dromen. Het volgen van mijn intuïtieve stem bleek het juiste om te doen.’

Theorie en praktijk

Merel: ‘Wanneer je een jonge hond adopteert, doorloop je een aantal fases. Ik had me van tevoren goed ingelezen, geleerd over lichaamstaal van honden, een cursus gevolgd over het adopteren van een buitenlandse hond en ik had diverse aanpassingen gemaakt in huis. De keuze voor een hond maakte ik op dat moment heel bewust, de timing was er eindelijk juist voor. Ook vanwege mijn kinderen van vijftien en zeventien die nu nog bij me in huis wonen. Vooral mijn zoon had een grote hondenwens: wanneer ik langer zou wachten, zou hij er geen plezier meer van hebben.’

Ondanks allerlei aanpassingen en een goede voorbereiding, kun je tijdens het adoptieproces toch van alles tegenkomen waar je niet op hebt gerekend. Praktijk is altijd anders dan theorie, bovendien heeft iedere hond een eigen gebruiksaanwijzing.

Merel met Nouk

Zo bleek Nouk doodsbang te zijn voor de bench die Merel precies volgens het boekje had neergezet en ingericht. De geplaatste traphekjes bleken echter wel een succes en ook het van tevoren informeren van familie en vrienden over hun aanpak tijdens de gewenningsperiode van Nouk, bleek nuttig.

Niet iedereen vindt het vanzelfsprekend dat je een hond de eerste weken vooral rust wilt gunnen. De weerstand die Merel soms ondervond als ze haar aanpak uitlegde, nam ze voor lief. Merel: ‘Ik heb me in het begin echt heel erg onzeker gevoeld en bang dat ik iets verkeerd zou doen. Ik heb veel gehad aan contact met de stichting, een hondencoach en vooral met Anouscka.’

Onderling contact

Zowel Merel als Anouscka hadden vanaf het begin de stichting laten weten dat ze graag in contact wilden komen met de baasjes van andere honden uit hetzelfde nestje. Zo gezegd, zo gedaan. Het bleek een gouden greep, zowel voor de honden als voor henzelf.

Vanaf het eerste contact voelden ze een klik, de gesprekken verliepen moeiteloos en er waren veel overeenkomsten. Merel: ‘Anouscka en ik konden veel met elkaar delen en bespreken, dat schept sowieso meteen een band. Nouk en Akira verschillen in hun gedrag en karakter wel erg van elkaar. Zo was Nouk bijvoorbeeld ontzettend bang de eerste tijd, vooral voor mensen. Zelfs naar buiten gaan vond hij eng. Wij wonen in een woonwijk met weinig groen, het is niet een omgeving waar hij zich van nature prettig voelt. Dat was goed te merken. Terwijl Akira daar veel minder last van had.’

Anouscka: ‘Ik woon in een buitengebied en ik kwam erachter dat Akira helemaal opbloeide zodra ik met haar de natuur in ging. Dan kon ze lekker rennen en op onderzoek gaan: het transformeerde haar in een andere hond. Dat was voor mij echt de oplossing om haar zich zekerder te laten voelen. Dat was een mooie aanleiding voor Merel en mij om de eerste doggy date bij ons te doen.’

Anouscka: ‘Dit is echt een liefdesmatch.
Door Verhuisdieren wordt liefde doorgegeven,
hondjes krijgen kans op een beter leven
en op een familie.’

Een gouden moment

Zes weken waren er verstreken sinds broer en zus na adoptie van elkaar waren gescheiden. Het eerste weerzien zullen Merel en Anouscka nooit vergeten. Anouscka: ‘Het moment van herkenning was goud. Ze vlogen op elkaar af, ze omhelsden elkaar met de voorpoten om elkaar heen, knuffelen, spelen: het was alsof al het andere om hen heen wegviel, echt geweldig om te zien.’

Vanaf dat ogenblik was het meteen duidelijk dat de honden elkaar goed konden ondersteunen in het herwinnen van hun zelfvertrouwen. Merel: ‘Daar waar Nouk erg bang was voor mensen, hielp Akira hem die angst een beetje te overwinnen. En omgekeerd liet Nouk zijn zusje zien dat andere honden helemaal niet zo eng waren. Het is echt heel mooi en fijn om te merken hoe ze elkaar helpen om obstakels te overwinnen. Dat gebeurt op een heel natuurlijke manier zoals alleen zij dat kunnen; wij kunnen die rol niet innemen.’

Een onzichtbare verbinding

Sinds die eerste keer zien ze elkaar ongeveer eens in de maand en is er dagelijks appcontact. Ook daaruit blijkt hoezeer de honden en hun baasjes met elkaar verbonden zijn. Merel: ‘Om je een voorbeeld te geven, laatst appte ik aan Anouscka dat Nouk opeens een soort koprol had gemaakt, zomaar uit het niets. Wat bleek, had Akira op die dag ook zo’n beweging gemaakt. Dat verzin je toch niet? Nou, dat soort dingen dus, dat gebeurt aan de lopende band. Alsof ze door een telepathisch lijntje aan elkaar verbonden zijn.’

Akira knuffelt graag met de kids

Aandacht en doorzetten

Het adoptieverhaal van Nouk en Akira is een levend voorbeeld van de uitdrukking ‘alles wat je aandacht geeft, groeit’. Immers de aandacht en moeite die zowel Anouscka en Merel en hun gezin hebben gegeven aan de adoptie en het welzijn van de honden, verdient zich dubbel en dwars terug. De honden hebben als pups in een ongewenst nestje in Bulgarije een relatief moeilijk start gehad in hun leven. Dankzij de inspanningen en het doorzettingsvermogen van diverse mensen kwamen ze toch goed en gelukkig terecht. En nu maken ze ook nog eens anderen blij met hun aanwezigheid en hun energie. Hoe mooi wil je een succesmatchverhaal hebben?