De Noord-Brabantse Mary en Britse stafford Luca lijken in vele opzichten op elkaar. Beide hebben ze geen gemakkelijk leven gehad voordat ze elkaar vonden en beide hebben elkaar ‘gered’. Een gouden match die, zo lijkt het, voorbestemd was. Mary weet dat haar leven er zonder Luca veel slechter uit zou zien. ‘Luca is mijn grootste lichtpuntje!’
Mary vertelt:
"Nadat mijn vorige hond, Angel, overleed, heb ik het zwaar gehad. De laatste jaren waren moeilijk voor mij, op allerlei vlakken. Mijn hond betekende veel voor me, zij was mijn steun en toeverlaat. Toen ik op 30 december 2019 het besluit moest nemen om haar te laten inslapen, ging er ook in mij iets dood. Wekenlang heb ik slecht geslapen en slecht gegeten. Ik was er kapot van. Ik miste haar niet alleen heel erg, het was veel meer dan dat. Ik verloor mijn levensenergie.
Geen impulsaankoop
Gelukkig realiseerde ik me dat ik op deze manier niet verder kon. Ik besloot dat ik een andere hond wilde. Dat besluit maakte ik heel bewust. Het aanschaffen van een hond is voor mij een keus voor het leven, geen impulsaankoop. Het was me ook heel helder wat voor soort hond het moest zijn. Vervolgens ben ik vele asielen en stichtingen afgegaan. Zo kwam ik ook terecht bij Verhuisdieren en daar vond ik Luca. Ik wist meteen: zij is het. Ik stuurde haar gastgezin, Cas en Casey, een heel open mail waarin ik veel over mezelf en mijn persoonlijke situatie vertelde. Luca was, ondanks mijn vele zoekwerk, de enige hond die echt bij mij paste en er echt uitsprong. En zij is het dus ook geworden. Alles aan onze match klopt.
Luca groeide op als pup bij mensen die veel ruzie maakten. Ook was er sprake van alcoholmisbruik. De mensen zorgden niet goed voor zichzelf en ook niet voor haar. Ze was zelfs ondervoed, iets wat ik nota bene zelf ook ben geweest. Zelfs dat hebben we met elkaar gemeen.
Zorgvuldige selectie
Toen Cas en Casey haar daar zo zagen, besloten ze dat ze Luca wilden helpen. Ze namen haar mee naar hun Tilburgse flatje op acht hoog. Al snel beseften ze dat ook zij Luca niet voldoende konden bieden. Dus plaatsten ze haar op Verhuisdieren. Cas en Casey zijn heel zorgvuldig omgegaan met Luca´s herplaatsing: er waren meerdere geïnteresseerden maar ze gaven haar niet zomaar mee aan de eerste de beste. Mijn mail raakte hen en ze namen contact met me op. Ondanks dat ik aangaf eerst nog wat tijd nodig te hebben voor mijn rouwproces van Angel, want ik wilde niets overhaasten, kozen ze toch voor mij.
Ik maakte een soort opbouwschema om elkaar langzaam te leren kennen. Stapje voor stapje brachten we steeds meer en vaker tijd door met elkaar. Na zeven weken was het zover. Ik nam haar mee naar huis, het was 20 februari 2020. Cas en Casey hadden haar intussen heel goed verzorgd: ze was niet meer ondervoed, haar vacht blonk weer en ze had haar inentingen gehad. Ook kreeg ik allerlei spulletjes mee. Ze zijn zulke lieve mensen, we hebben nog steeds heel fijn contact. Dat is zo waardevol.
Opgebloeid
Aanvankelijk was Luca erg angstig. Ze durfde bijvoorbeeld niet door de gang te lopen. Dus kwam ze niet van de woonkamer naar mijn slaapkamer. Ik heb haar echt met een spoor van lekkere hondenkoekjes daarheen moeten lokken. Dat duurde een week, toen was ze er doorheen. Ze heeft enorm veel stappen gemaakt, is nu veel minder angstig. Ze is echt opgebloeid, net als ik.
Voordat ik Luca had, zat ik in een depressie. Het gevoel van eenzaamheid, het ontbreken van liefde en warmte: ik voelde me zelfs onveilig in mijn eigen huis. Dat is nu allemaal een heel stuk minder. Luca biedt me veiligheid, warmte, structuur aan mijn dag en plezier. Natuurlijk zijn er nog steeds momenten en dagen dat ik me niet zo goed voel, maar zo erg als het toen was, nee, dat is gelukkig voorbij
Blij ei
Luca is een Britse Stafford, ze is een hele stoere hond om te zien. Ze krijgt regelmatig complimentjes van voorbijgangers bij de wandelingen. Maar in dat stoere lichaam zit een keilief dier. Ze is heel bescheiden, rustig en lief. Ze blijft vaak op de achtergrond, ze zal in huis of in gezelschap nooit zo de aandacht vragen of op de voorgrond treden. Zodra ik met haar in het bos loop, gaat ze los als een wild kanon. Ze is dol op takken, heerlijk vindt ze die om achteraan te rennen en mee te sjouwen.
En ze is een echte knuffelkont. Wanneer ze blij is, knabbelt ze in haar enthousiasme zachtjes aan mijn oor. Normaal komt er geen geluid uit haar, maar ze kan wel knorren van genot wanneer we knuffelen samen. Dat is zo leuk! Luca was anderhalf jaar oud toen ik haar kreeg. We zijn nu een jaar samen en daarin is ze erg vooruitgegaan. Ik ben heel trots op haar, inmiddels loopt ze zelfverzekerd van de woonkamer door de gang naar de slaapkamer. Ze slaapt bij me op bed. Niet ín bed, daar trek ik de grens. Maar verder mag ze bijna alles van me. Ja, we hebben het ontzettend fijn samen."