Waar begin je?
Bij het begin denk ik.

Je naam was Slimpie, dat vond hij grappig.
+- 12 jaar ben je mishandeld, ondervoed en voor waardeloos aangezien. Je woonde naast me en heel soms zag ik je als de buurman je in de tuin slingerde of je je vachtje vol schold.
Verwoede pogingen van omwonenden je weg te krijgen, mislukten.
Tot die ene dag.

De (boze)buurman werd afgevoerd en kwam nooit meer thuis. En jij bleef achter.
Niemand wilde helpen, want de (boze)buurman had alle buren dingen aangedaan, inclusief mij. Maar toch kreeg ik via via een telefoontje.
De buurman had gezegd dat ik toch niet zou weigeren om je te helpen, en hij had gelijk.
Die avond ging ik, geheel in plastic gewikkeld je huis binnen. Knie diep door de uitwerpselen, en daar zat je. Je vacht in de klit, vies en bang.
Ik nam je mee naar huis, vlak voor ik op reis zou gaan.

We belden, die buurman en ik die week, een aantal keer met elkaar. Over geldzaken. Over je papieren enz. Enz.
De ochtend dat ik naar hem toe zou gaan, overleed hij. Zijn huis werd per direct ontruimd en dat was dat. Niemand zocht je. Niemand vroeg zich af waar je was gebleven.

In die weken voor mijn vertrek, gaf ik je alle liefde en aandacht die ik kon vinden. En dat was niet altijd makkelijk
Je was niet zindelijk, had nog nooit een riem aangeraakt, je was bang voor mensen, honden, buiten. Elke dag knipte ik een stukje van je vacht, gaf je met de hand te eten en samen wandelden we heel wat af. Oh en ik gaf je een nieuwe naam: snoopy. Want dat leek op je oude naam, maar klonk veel gezelliger.

En nu? Nu ben je mn knappe ieniemini vent. Je kwispelt als ik je roep, je blaft als je blij bent dat we naar buiten gaan en soms, speel je met me. Je zit het liefst in mn nek om te knuffelen en doet braaf wat er verwacht wordt. Zelfs je behoeften buiten.

Maar mijn andere trouwe vriendje vind de aandacht verdelen moeilijk, hij mag mee naar werk, mee naar vrienden en familie
Maar met twee honden is dat een ander verhaal en dus blijven ze allebei thuis.
Ik zie dat de aandacht die jij nodig hebt, en verdiend, teveel is voor mij om jou te geven.
Je hebt iemand nodig die er voor je wil zijn, altijd. En die je meeneemt, want je past bijna in mijn broekzak. Ook heb ik grote plannen volgend jaar, waarin ik je niet kan meenemen. En dat spijt me.

En daarom komt nu het moeilijkste;
Je bent niet van mij. Je staat niet op mijn naam. En niemand wil je hebben. De dierenbescherming wil jou al jaren niet helpen en vinden nu, dat je dan maar in quarantaine en naar het asiel moet, waar je uitgekocht moet worden als iemand je komt halen. Maar je bent 12, je weet net wat het is om hond te mogen zijn en je veilig te voelen en mijn hart kan het niet aan je daarheen te brengen. Dat is geen optie. Je oogt gezond. Je eet goed. Je bent superlief en je doet zo je best.

En ik zoek iemand, die dat ziet. Die jou ziet voor wie je bent en die je, net als ik, wil helpen. Je verdiend het zo Snoopy.

Dus ben of ken je iemand, met een groot hart waar nog een héél klein plekje over is?
Zou je me dan een berichtje willen sturen?