Phoebe

Met veel verdriet moet ik de moeilijke beslissing nemen om mijn hond een nieuw thuis te geven. Na mijn scheiding heb ik een jaar lang geprobeerd om haar de zorg en aandacht te geven die ze verdient, maar ik merk dat mijn leven simpelweg niet meer geschikt is voor een hond. Mijn woonsituatie is drastisch veranderd: van een ruim appartement van 108 m² op de begane grond naar een veel kleinere ruimte van 32 m² op de derde verdieping. Waar ik voorheen de verantwoordelijkheid deelde, draag ik nu alles alleen.
Daarnaast moet ik weer terug naar kantoor, waar honden niet zijn toegestaan, en vereist mijn werk dat ik regelmatig reis. Dit maakt het steeds moeilijker om een betrouwbare oppas voor haar te vinden, wat voor mij en voor haar veel stress oplevert. Mijn tijd, routine en levensstijl sluiten niet langer aan bij wat een hond nodig heeft, hoe graag ik het ook anders zou willen. Toen ik haar kreeg, had ik nooit kunnen voorspellen dat mijn leven zo zou veranderen. Daarom zoek ik een liefdevol en stabiel thuis waar ze de aandacht, zorg en toewijding krijgt die ze verdient.

Ik vraag een adoptiebijdrage voor mijn hond omdat ik wil dat haar nieuwe eigenaar haar ziet als een waardevol en geliefd gezinslid, en niet zomaar als een ‘gratis’ hond. Door een financiële bijdrage te vragen, hoop ik dat de nieuwe eigenaar zich extra verantwoordelijk voelt en echt bereid is om in haar welzijn te investeren. Dit draagt bij aan een serieuze en weloverwogen beslissing om haar een liefdevol en stabiel thuis te geven.

Het bedrag dat ik ontvang voor de adoptie zal ik volledig doneren aan DOA of een ander dierenasiel, zodat andere dieren in nood ook de zorg en hulp krijgen die ze verdienen.