Mia

Ongeveer anderhalf jaar geleden was ik op reis in Tirana, de hoofdstad van Albanië. Tijdens mijn verblijf daar kruisten onze paden zich – de mijne en die van een kleine zwerfhond, die ik later Mia zou noemen. Ze leefde op straat, samen met haar vriendin Luna. Verwaarloosd, mager en duidelijk hongerig… maar ondanks alles straalde ze een ongelooflijke zachtheid en vriendelijkheid uit.
Vanaf het eerste moment liet Mia zich door mij aaien. Als beloning gaf ik haar elke dag wat eten. Wat begon als een klein gebaar groeide al snel uit tot iets veel groters. Ze begon me overal te volgen, als een trouwe schaduw. ’s Nachts wachtte ze onderaan mijn hotel, tot ik de volgende dag weer naar buiten kwam. Die trouw, die blik in haar ogen… het brak mijn hart.
Ik kon haar niet gewoon achterlaten. Alleen eten geven aan Mia en Luna voelde niet genoeg. Mijn geweten zou geen rust vinden als ik niet méér deed. Ik beloofde haar dat ik haar zou redden, dat ze ooit een warme thuis zou krijgen, ver weg van de harde straten van Tirana.
Met de hulp van een plaatselijke dierenarts vond ik een lieve vrouw die bereid was om tijdelijk voor Mia te zorgen. Zij gaf Mia de liefde, rust en zorg die ze nodig had om aan te sterken en klaar te worden voor haar grote reis. Want dat was mijn plan: haar mee naar huis nemen. Naar België. Naar veiligheid. Naar een nieuw begin.
Voor Mia zou een huis met een tuin ideaal zijn, bij een actief koppel of gezin met kinderen. Ze houdt enorm van wandelen en spelen.