Bruno

Hallo allemaal,
Mag ik me even voorstellen? Mijn naam is Bruno, een vrolijke Beagle van vijf jaar oud. Een kleine twee weken geleden ben ik aangekomen in Nederland, helemaal uit het zonnige Cyprus. Daar woonde ik bij een lieve oma, die mij vertroetelde als haar eigen kleinkind. Ik mocht op de bank liggen, kreeg knuffels en lekkers, en ik voelde me veilig, blij en geliefd.

Maar op een dag veranderde alles…
Mijn oma kon niet meer voor mij zorgen, hoe verdrietig ze dat ook vond. Ik werd afgestaan, geadopteerd door een gezin in Nederland. Iedereen zei dat het goed zou komen, maar voor mij voelde het als een grote schok.

In Nederland was alles vreemd. De taal, de geuren, de mensen… en ineens mocht ik bepaalde dingen niet meer. Geen bank, geen knuffels, geen vertrouwde stem. Ik snapte niet wat ze van me wilden. Ze riepen mijn naam, maar ik voelde me verloren. Uit pure verwarring begon ik te grommen – niet omdat ik stout wilde zijn, maar omdat ik het gewoon niet meer wist. Ik miste mijn oma, mijn huisje, mijn rust.

En toen… moest ik weer weg.
Ik belandde in een opvang. Een hok. Koud. Alleen.
Waarom? Waarom ben ik hierheen gehaald, als ik nu gewoon opgesloten zit?

Ik wil gewoon begrepen worden. Iemand die snapt dat ik verdriet heb. Dat ik tijd nodig heb. Dat ik wél lief ben, als je me maar leert kennen. Ik wil weer blij zijn, vrij zijn, gewoon Bruno zijn.

Ik hoop alleen één ding…
Als jij voor mij kiest, dat je dan écht voor mij kiest. Dat je me niet zomaar weer wegstuurt, ook niet als ik het even moeilijk heb. Soms weet ik het gewoon allemaal niet meer, en dan raak ik in de war. Maar dat komt alleen omdat ik zóveel heb meegemaakt, en ik niets begrijp van wat er allemaal met mij gebeurt.

Mag ik alsjeblieft bij jou komen? En mag ik dan ook blijven?
Heb jij begrip voor mij? Sta jij stevig genoeg in je schoenen om mij te begeleiden, met liefde, geduld en rust? Dan ben jij misschien wel degene die ik zoek.

Neem alsjeblieft contact op en help mij.
Ik wacht op jou – met heel mijn hart.

Ps het beste op dit moment is waarschijnlijk een thuis met zo min mogelijk prikkels. Geen andere huisdieren en misschien ook maar geen kinderen. Dat wil niet zeggen dat ik niet met ze samen kan leven maar voor nu wil ik eigelijk vooral bijkomen van alles en mij weer happy gaan voelen.

Liefs,
Bruno