Danoux

💔 Mijn lieve Danoux zoekt een nieuw thuis

Met heel veel pijn in mijn hart moet ik mijn hond Danoux ter adoptie aanbieden.
Niet omdat ik haar niet wil, maar omdat mijn gezondheid het niet meer toelaat om haar te geven wat ze verdient.
Door een aandoening breken mijn ribben en botten spontaan, waardoor ik haar niet meer de beweging, aandacht en rust kan bieden die ze nodig heeft.
Het breekt mijn hart, maar dit is de enige juiste keuze voor haar — uit liefde, niet uit afstand.

---

Soms breekt het leven niet alleen botten, maar ook je hart.
Toen de artsen vertelden dat mijn ribben en andere botten spontaan breken, dacht ik eerst alleen aan het praktische. Hoe zou ik me redden, hoe zou ik kunnen bewegen, slapen, ademen? Maar al snel kwam de vraag die nog zwaarder woog dan al het fysieke ongemak: wat moet er met Danoux gebeuren?

Danoux, mijn trouwe meisje.
Een Bouvier in kracht, maar met het hart van een poedel. Ze praat, echt waar — niet met woorden, maar met geluiden die alleen zij kan maken. Als ze geaaid wil worden, laat ze dat weten. En als ze speelt, dan gromt ze als een kleine grizzlybeer, wild maar nooit kwaad. Ze is zó levendig, zó aanwezig, dat het huis letterlijk stiller wordt als ze even slaapt.

Ze is altijd dichtbij. Ze moet iets van me voelen — mijn hand, mijn arm, mijn been — alsof ze wil controleren of ik er nog ben. Op de bank legt ze haar kop tegen me aan, haar ogen half dicht, tevreden zolang ik ademhaal.
Maar sinds mijn botten zo kwetsbaar zijn geworden, is ze overwaakzaam. Elk geluid, elke beweging van buiten, elk onbekend gezicht brengt haar in een staat van alertheid. Alsof ze weet dat ik zwakker ben, en ze het nu voor ons beiden moet opnemen. En hoe lief dat ook is… het maakt haar onrustig. Het maakt ons onrustig.

Ik weet dat ze met tijd, geduld en liefde weer kan worden wie ze echt is: lief, aanhankelijk, speels en sportief. De hond die ik ken. De hond die gek is op haar bal buiten, die sprint door het gras alsof ze de wind zelf achternagaat.
Maar ik kan haar dat nu niet meer geven. Geen lange wandelingen, geen stoeipartijen, geen zorgeloze dagen buiten. En dat is wat mijn hart breekt.

Met tranen in mijn ogen heb ik de beslissing genomen die ik nooit had willen nemen: ik moet haar laten adopteren.
Niet omdat ik haar niet wil — maar omdat ik haar zóveel gun. Een huis, een mens, een leven waarin ze weer Danoux mag zijn. Zonder spanning, zonder zorgen, zonder voortdurend te waken. Ze verdient iemand die haar beweging, spel en aandacht kan geven. Die haar helpt haar vrolijke zelf terug te vinden.

Ik weet dat het tijd kost. Dat ze eerst weer moet leren dat niet iedereen gevaar is, dat de wereld groter is dan onze kleine woonkamer. Maar ik geloof dat ze dat kan. Want diep vanbinnen is Danoux een lieve, gevoelige hond met een enorm hart.
En ja, soms wat gevoelige darmen ook — maar met wat vezels is dat zo weer over. Ze eet vers voer, en ik heb altijd met liefde voor haar gezorgd.
Die liefde zal niet verdwijnen, ook al moet ik haar loslaten.

Ik heb geen kinderen, maar Danoux is mijn kind geweest.
Ze heeft me geleerd wat echte trouw betekent, wat onvoorwaardelijke liefde is. En nu moet ik sterk genoeg zijn om haar datzelfde te geven — liefde in de vorm van loslaten.

Als ik straks haar riem voor het laatst in mijn handen houd, weet ik dat een deel van mij met haar meegaat. Maar ik hoop dat de mensen die haar straks verwelkomen, ook zien wat ik zie: geen hond die te waakzaam is, maar een hond die zóveel geeft dat ze soms vergeet voor zichzelf te zorgen.

Dag, mijn meisje.
Loop, ren, speel.

📍 Naam: Danoux
🐾 Rastype: Bouvier (met het hart van een poedel)
🎾 Karakter: Lief, waakzaam, aanhankelijk, speels, slim
🥩 Voeding: Versvoer (gevoelige darmen, reageert goed op vezels)
🏡 Zoekt: Een rustige, liefdevolle thuis met genoeg ruimte en tijd voor beweging