Een huisdier hebben is een verrijking van je leven. Dieren brengen liefde, onvoorwaardelijke trouw, ze hebben vaak humor en maken je gewoon blij. Juist omdat ze zo onder je huid gaan zitten, doet het zo ongelofelijk veel pijn als ze dan oud worden en uiteindelijk hun hoofdje neerleggen. Afscheid van een huisdier is altijd verdrietig.
Antoinnette Scheulderman schreef het boek ‘Dan neem je toch gewoon een nieuwe’ toen zij haar hond moest laten gaan. ‘Die nacht slaapt Bubbels naast me op bed. Gewikkeld in een zacht dekentje, liggend in haar reismand.. Ze ziet eruit alsof ze slaapt. De lange wimpers om haar gesloten ogen vallen extra op. Ik hoor geen gehijg meer, geen bonzend hart. Ze kan eindelijk bijslapen, dan voelt ze zich morgen vast een stuk beter…’ schrijft zij over het afscheid.
Wij mochten vier boeken weggeven aan de vier mooiste verhalen die werden gedeeld via onze Facebookpagina. Dafne, Anja, Yolanda en Roxanne deelden hun verdriet met ons en krijgen het boek opgestuurd. Lees hier hun verhalen…
Honden nemen afscheid van poes
Dafne:
"Ik heb geen verhaal over een hond die is overleden, maar wel over hoe mijn honden afscheid namen van mijn overleden poes Parel.
Toen Parel overleed heb ik mijn drie honden Sia, Karel en Teun en mijn leenhond Power afscheid laten nemen. Ze hebben een kwartier lang bij haar gelegen. De reuen hadden zoiets van; ‘het is duidelijk’ en gingen hun eigen ding doen, maar kwamen na het uitlaten altijd weer even naar haar kijken.
Mijn teef Sia lag continue bij haar toen ze ziek was. Toen ze was overleden heeft ze vanaf begin van de middag tot het einde van de avond bij haar gelegen tot dat ze werd opgehaald door het crematorium. Daarna heeft ze het hele huis van boven tot beneden afgerend. En de volgende dag weer.
Ik heb het as van Parel en wat lokken haren in de woonkamer staan op de schouw. Als ik tegen Sia zeg: ‘waar is Parel?’ loopt ze naar schouw toe. Het afscheid was heel speciaal qua steun van zowel dierenvrienden als mensenvrienden."
Django overleed aan een hersentumor
Anja:
"Lieve Django kwam in ons leven nadat het beestje drie lange jaren in een badkamer had doorgebracht. We hebben gelukkig nog drie jaar van hem mogen genieten en toen kwam de grote klap. Django had een hersentumor. Hij veranderde al snel in een kasplantje, zoals we dat bij mensen dan noemen. Hij kon niet meer ruiken, had extreem veel angst en pijn. Toen hij ook nog een epileptische aanval kreeg was het klaar. ‘s Nachts om half 2 zijn we naar de dierenarts gereden en hebben we hem in laten slapen. We moesten hem van deze ellende verlossen.
Bij de definitieve injectie gilde hij. Dat geluid vergeet ik nooit meer.
Acht maanden lang heb ik gehuild…
Dag lieve Django"
Aydan waakte bij zijn overleden maatje
Ayden (l) en Jafar nog in mooie tijden.
Yolanda:
"Toen mijn oudste Ierse Wolfhond Jafar thuis was ingeslapen, heeft mijn jongste Ier Aydan een halve dag en de hele nacht naast hem gelegen. Toen hij opgehaald werd om naar het crematorium gebracht te worden heb ik hem apart moeten zetten omdat hij niemand in de buurt van Jafar liet komen, behalve mij. Aydan heeft zes weken bijna niet gegeten tot de dag dat de urn thuis kwam. Hij snuffelde er aan, kwispelde en liep naar zijn etensbak.
Inmiddels is Aydan ook overleden. Hij overleed een week voor mijn vader overleed. Ze waren dol op elkaar..."
Roxanne nam al heel vaak afscheid van een dier
Roxanne:
"Ik heb al zo vaak afscheid moeten nemen, en iedere keer ben ik zo onwijs gebroken dat ik me bedenk dat ik een te emotioneel persoon ben en mij teveel hecht en het misschien slimmer is om geen dieren meer te nemen. Toch kan ik het niet laten en veroveren dieren - groot en klein - altijd weer een plekje in mijn hart.
2018 was een rotjaar met veel afscheid. Begin 2018 heb ik van vier kuikentjes afscheid moeten nemen die helaas erg ziek waren toen ze bij me kwamen. Ik had er alles aan gedaan om ze beter te maken maar helaas stierven ze in mijn handen.
En gister heb ik na intensief verplegen afscheid moeten nemen van mijn lieve zijdehoen haan… Antibiotica sloeg niet aan, en dwangvoeren e.d hielp ook niet… Het ging heel snel, om kwart voor 12 zou ik bij de dierenarts terecht kunnen, maar om ongeveer half 11 blies hij bij mij opschoot zijn laatste adem uit… Ik mis hem verschrikkelijk. Voor hem is het beter, het lijden is voorbij maar toch is er een stemmetje die tegen me zegt; wat als… En dat ik meer had moeten doen om hem te redden… Terwijl rationeel nadenkend er echt niks meer mogelijk was.
Ik vrees de dagen de nog gaan komen, met nog drie lieve kippetjes, twee lieve katten, drie ponys en twee aquaria en de hond van mijn moeder die regelmatig bij mij komt logeren. Plus mijn vrijwilligerswerk op de zorgboerderij is afscheid nemen onvermijdelijk, maar (voor mij) het allermoeilijkste wat ik in het leven moet doen. Maar ondanks dat, zou ik ze voor geen goud willen missen..
Rust in vrede, ik mis jullie allemaal nog elke dag...
Zwiepie, Vlappie, Wizzie, Woppie, Panda, Cakey, Stumper, Blacky, Snoepie, Pino, Tommy, Waps, Loekie, Saga, Dolly, Peppie, Gabber, Joris, Mevr Zwart Konijn, Mevr Grijs Konijn, Dusty, Leendert, aquariumbewoners, Struul, Miep, Banjer, Ukkie en Kentucky (foto)."