De adoptie van een hond uit het buitenland heeft best wat voeten in aarde. Het dier wordt uit zijn bekende omgeving gehaald en beleeft een lange reis voor hij of zij zijn gouden mandje bereikt in Nederland. Lyzanne de Vries adopteerde een hond via Stichting Mirtos, waar zij ook vluchtcoördinator was, en vertelt over de eerste dag dat zij Sanne in haar armen sloot.
"20 november, mijn verjaardag. Mijn dag kon niet meer stuk natuurlijk. Ik zou mijn nieuwe liefde Sanne van Schiphol gaan halen!
Samen met mijn moeder ging ik naar het vliegveld toe. Hier wachtte nog een andere Mirtosmedewerker (bemiddelaar) op ons, een hele lieve vrouw. Zij kwam ook een hondje ophalen namens haar adoptanten, dit hondje had samen met Sanne gereisd.
Liefde van een buitenlandse straathond
We hebben wat zitten praten maar ik was op van de zenuwen. De vlucht landde 11.25 en rond 12.45 zag ik dat ze in haar bench op een karretje werd gezet en mijn kant op kwam, richting de aankomsthal. Het karretje kwam de schuifdeuren door en we namen de honden en paspoorten over, ik zakte door mijn knieën en deed twee vingers door de tralies aan de zijkant van haar reisbench. Ik zei zachtjes tegen haar 'Dag Sanne, daar ben je dan, mooi meisje van me'.
Ze keek me aan met die onbeschrijfelijke blik (mensen die een buitenlandse hond hebben, weten exact wat ik bedoel) en begon hevig te kwispelen. Het gevoel wat ik eerder voelde, van 'dit is mijn hond' werd in één klap duidelijk. Niet alleen om het feit dat, mocht ik later een dochter krijgen, ik haar dan Sanne zou noemen (mijn moeder heet Suzanne, ik Lyzanne). Of door het feit dat zij (ook) een rot verleden met mannen achter de rug had. Nee, we hadden van elkaar maar één blik nodig. Hier begon ons avontuur.
Hond uit de bench
We moesten direct naar het invaliden toilet, er stond een hele laag urine in haar reisbench. Ze was dan ook al sinds 's ochtends 04.00 onderweg en niet meer uit haar bench gelaten. We begonnen met schoonmaken en toen merkte ik al hoe lief en rustig Sanne eigenlijk was. Haar tuigje ging om, we lijnden haar aan en liepen naar de auto. Normaliter is het strikt verboden om de hond uit de bench te halen, ik weet dit als geen ander maar ik had door de viesheid van de bench werkelijk geen keus. De autorit ging prima, mijn moeder zat op de achterbank met haar en ze hield me sterk in de gaten.
Eenmaal bij mijn ouders thuis werd zij begroet door de 'roedel': mijn andere Griekje Sofie en de 2 Griekjes van mijn moeder, Karie en Nysa. Deze kennismaking had niet beter kunnen gaan. Mijn moeders jongste Griek, Nysa, is ontzettend lief met Sanne en probeert steeds te spelen op haar maniertje.
Sanne wilde deze dag nog niet echt naar buiten. Wel vond ze de pan eten met vers vlees, die mijn moeder voor de honden aan het bereiden was, erg lekker ruiken. Ze heeft goed gegeten de eerste dag en in de tuin geplast en gepoept. Niet oke, maar in ieder geval buiten...
Buitenlandse hond vindt mannen eng
Wat wel even een dingetje was, was toen mijn vader thuiskwam van zijn werk... Hij was natuurlijk een man en daar heeft madame geen goede ervaringen mee. Hij wilde haar begroeten maar ze dook ineen. Hij is op zijn knieën gaan zitten en bij haar gaan liggen, dit liet zij toe, hij mocht haar aaien. Het wederopbouwen van de band tussen Sanne en mannen is dus ook in volle gang en gaat erg goed.
Tegenwoordig loopt Sanne lekker mee aan de riem en gaat zij over het algemeen graag mee naar buiten, ze komt ook steeds meer los. Ze heeft een prachtig karakter en begint zelfs een beetje te spelen. Soms rent ze ineens door de kamer met mijn pantoffel in haar bek. Verder is ze erg rustig en zijn veel dingen nog nieuw en eng voor haar, maar dit gaan we samen (met z'n 3en) allemaal trotseren!"
Stichting Mirtos juicht als die ene imperfecte hond ook wordt geadopteerd!