Toen labrador Ruby vier jaar geleden op 12-jarige leeftijd overleed, had Ibbel daar niet alleen veel verdriet van, maar ze kon ook niet wennen aan het idee dat er geen hond in haar leven zou zijn. Maar ja, begin je op je 75ste nog aan een nieuwe hond? ‘Ja!’, zei haar dochter.
‘Toen het ergste verdriet van Ruby over was, keek ik weer steeds vaker op Verhuisdieren. Ik vind het zo’n fijn platform om al die leuke koppies voorbij te zien komen. En toen was daar Princesca. Een wat ouder hondje van 8 jaar. Ze had altijd in het asiel gezeten en was zo toe aan een eigen mandje. Ik liet haar aan mijn dochter zien: kon dit nog?’
Beter geen puppy
Ibbel was zich ervan bewust dat ze al wat op leeftijd was. ‘Ik was nog hartstikke fit, maar je bent je er echt wel van bewust dat het niet handig is om nog een pup in huis te nemen. De kans dat je lichamelijk iets mankeert waardoor je de energie niet hebt om je pup bij te benen, is aanwezig natuurlijk. En daarbij; een pup is zo veel werk. Daar had ik eerlijk gezegd ook niet zo heel veel zin meer in. Zeker niet omdat ik Amsterdam woon en best een stukje moet lopen voor ik in het park ben’, vertelt Ibbel.
Vrolijkheid
Misschien geen pup, maar Ibbel wilde wel weer kunnen genieten van de voordelen die het hebben van een hond met zich meebrengt. 'Als je een hondje hebt, moet je er gewoon minimaal drie per dag even uit. En ondanks dat je soms geen zin hebt of omdat het rot weer is, is het altijd weer lekker als je die frisse neus gehaald hebt. Plus je blijft meer in beweging. En op onze leeftijd is dat alleen maar heel goed!', benadrukt Ibbel.
Ook tovert de aanwezigheid van een hond altijd weer een lach op het gezicht van Ibbel. 'Iedereen voelt zich wel eens wat minder blij of zelfs down. Als je dan de woonkamer in komt en daar is zo'n heerlijk dier dat altijd zonder oordeel kwispelend naar je toe komt, wordt je daar direct weer blij van. Althans, ik wel. En dan volgt er een heelrijke knuffelsessie en heel eerlijk - dan ben ik dat rotgevoel al voor 80% kwijt. Het hebben van een hond brengt gewoon vreugde in je leven.'
Achtervang
Omdat haar dochter minstens zo’n grote dierenliefhebber is als zij, was er eigenlijk geen discussie. ‘Natuurlijk gaan we ervoor mam’, zei ze, met daaropvolgend: ‘als jou ooit iets gebeurt of je kunt even niet voor haar zorgen, mag ze gewoon bij mij.’ Daarmee was de laatste drempel weggenomen voor Ibbel. Ze ging weer voor een hondje!
Rugklachten
En daar was Princesca, nu omgedoopt tot Ceesje. Wat was ze angstig in het begin. Maar de klik was er direct. Ze ontdooide en ik nam haar ook gelijk vaak mee naar mijn dochter, zodat ze zich daar ook thuis zou voelen. En het was goed dat ik dat gedaan had, want ongeveer twee jaar na haar adoptie kreeg ik ernstige rugklachten. Ik kon een periode niet zo goed met haar lopen….’
Deelhond
De dochter van Ibbel haalde Ceesje op en zorgde een aantal weken voor haar. ‘Maar ik vond het helemaal niets zonder hond! Het is dan zo leeg en ongezellig in huis. Inmiddels ging het gelukkig iets beter en kon ik weer op pad. Maar als ik nu last heb van mijn rug, vraag ik een goede vriend om haar uit te laten. Dus met hem ‘deel’ ik Ceesje nu een beetje en dat is hartstikke leuk. Zo kan ze toch bij mij blijven en komt mijn vriend lekker wat meer buiten.’
Meer weten over deelhonden/oppashonden
Adopteren kan wél
Ibbel beseft zich dat veel mensen een hoop beren op de weg zien bij adopteren op latere leeftijd. ‘Maar er is zoveel mogelijk! Gelukkig heb ik zelfs twee dochters die bijspringen als het nodig is, maar ik heb dus ook een goede vriend die het heerlijk vindt om met haar te wandelen. Dus als je geen familie hebt, is er misschien wel een lieve buurtbewoner die graag bijspringt. Mijn tip: Vraag eerst rond voor je besluit dat je niet kunt adopteren. Want vaak kan het gewoon wél. En een huisdier om je heen is elke dag een feestje!’