Het gezin van Bianca voelde incompleet nadat ze afscheid moesten nemen van hun lieve, 17-jarige Jack Russell. ´Het was heel stil in huis.´ Toen ze op de Verhuisdieren kwamen, zagen ze een kleine Griekse frummel van vier maandjes oud en waren meteen verliefd op haar. Bianca vertelt: 'Na het kennismaken was er gelijk een klik! Ze is nu aardig gegroeid, heeft haar eerste diploma gehoorzaamheid behaald, is erg leergierig en voor ons echt een lot uit de loterij.´
Een hond was mijn grootste kinderwens
´Al vanaf mijn kindertijd had ik maar één grote wens: een eigen hond´, vertelt Bianca als we haar vragen hoe haar liefde voor honden begon. ´Elk jaar stond dat weer bovenaan mijn verlanglijstje. Ik was altijd bezig met honden, of het nu was om de honden van buren uit te laten of ze te verzorgen. Maar een eigen hond, dat was toch echt mijn droom. Toen ik twaalf was, kreeg ik eindelijk mijn eerste hond, Snoepy (foto 1). Ze kwam van een soort herplaatsingsbureau, maar dat ging toen nog niet via internet. We kregen een adres van het bureau en gingen daar op bezoek. Het was een oudere vrouw die niet meer voor Snoepy kon zorgen. Snoepy was toen zes maanden oud en een lief bastaardhondje dat iets weg had van een klein herdertje. We namen haar mee naar huis,en vanaf dat moment waren we onafscheidelijk. Ze was mijn beste maatje en werd twaalf jaar oud.´
Een hond voor mijn eigen gezin
´Toen ik ging samenwonen met mijn man, begon ik het gemis van een hond weer te voelen´, vertelt Bianca verder. ´We hadden een huis gekocht in een landelijk dorpje, perfect voor lange wandelingen. Na het plotselinge overlijden van mijn vader wist ik het zeker: ik wilde weer een hond om heerlijk mee te wandelen en die onvoorwaardelijke liefde te krijgen. We gingen op zoek op internet en net als bij mijn eerste hond zocht ik op een herplaatsingssite. En daar stond hij dan, Bo, een vier maanden oude Jack Russell (foto 2). Hij was afgestaan omdat het vorige gezin de drukte van een pup niet aankon. Bo was meteen enthousiast en kwam op mij en mijn jonge kinderen van toen 2 en 5 jaar oud afgerend toen we hem bezochten. We waren allemaal op slag verliefd en besloten vrijwel meteen dat hij met ons mee zou gaan. Bo was niet altijd de makkelijkste; vooral buiten was hij wild, maar dat hoort bij een Jack Russell. Die hebben lekker pit. We hebben zeventien jaar van hem mogen genieten. Toen het moment kwam om afscheid te nemen, wilden we dat hij in zijn eigen veilige omgeving zou gaan, dus hebben we de dierenarts naar ons huis laten komen. We waren er echt kapot van en het was een enorm gemis in huis.´
Een Griekse pup van Verhuisdieren
Bianca en het gezin vonden het enorm stil in huis: ´Na een week zonder hond, merkte ik dat ik niet compleet was. We hadden al besproken dat we weer een hond wilden. Mijn voorkeur ging uit naar een herplaatshondje, eentje dat een tweede kans verdiende. Via Verhuisdieren kwamen we Zoë tegen, een Griekse pup van vier maanden (foto 3). Ze was samen met haar zusje op straat gezet in Griekenland. Zo fijn dat je via de website echt met een zoekprofiel een dier kan vinden dat bij jouw gezinssituatie past. Zoë was net in Nederland en verbleef bij een gastgezin van Stichting Kivotos Mytlin. Op de foto zagen we een klein, schattig bruin-wit hondje dat iets weghad van een Jack Russell. Na een uitgebreide mail en een leuk telefoongesprek met het gastgezin, mochten we langskomen. Zoë vond ons meteen leuk en kwam steeds op schoot zitten. Het voelde goed van beide kanten. Hoewel er meerdere geïnteresseerden waren, vond de mevrouw ons zo geschikt dat Zoë meteen met ons mee naar huis mocht. De eerste week lag ze 's nachts in mijn nek, maar langzaam bouwde ik dit af. Ze moest nog veel leren, zoals zindelijk worden en aan de riem lopen. We gingen ook naar een cursus, wat haar zelfvertrouwen vergrootte. Zoals vaker bij buitenlandse hondjes, was ze toch wat angstig. Juist deze hondjes zijn dan wel zo dankbaar en het is zo mooi om te zien hoe ze steeds meer uit haar schulp is gekropen.´
Gastgezin worden voor buitenlandse hondjes bij Verhuisdieren
´Gelukkig heb ik nog contact met het gastgezin van Zoë. Ik vind dat de stichting en deze gastgezinnen zulk mooi werk doen. Ik stuur zo nu en dan wat foto’s en vertel hoe het met Zoë gaat. Het gastgezin was zo betrokken en het is fijn om dat contact te onderhouden. Ook via jullie website word ik regelmatig op de hoogte gehouden met tips over opvoeding en voeding. Ik raad Verhuisdieren nu ook aan iedereen aan!´ En of Bianca zelf interesse heeft om ooit gastgezin te worden? ´Dat lijkt me fantastisch!´, zegt Bianca direct. ´Want elk dier verdient een kans op een gelukkig leven. Toch houdt iets me tegen, namelijk het idee dat ik me te veel zou hechten aan het hondje en het ontzettend moeilijk zou vinden om afscheid te nemen. Misschien leer je daar op een gegeven moment mee omgaan, maar voor nu deel ik graag mijn ervaringen met anderen. Het adopteren van een hondje via een herplaatssite of uit het buitenland is zo goed geregeld. Het is prachtig om te zien hoe dankbaar deze dieren zijn als ze een tweede kans krijgen. Ik kan het iedereen aanraden!´