Melanie en Marcus kozen ervoor om een hond uit het buitenland te adopteren. Ze hadden zich goed ingelezen en alsnog was de adoptie een intense ervaring.
‘Het was midden in de nacht toen hij met een busje vanuit Bulgarije aankwam in Rotterdam. De stichting had een goede en rustige aankomstlocatie georganiseerd. Samen met de andere adoptanten wachtten we ze op in de kantine. De aankomst was uren laten dan gepland, maar we waren steeds op de hoogte gehouden van de vertragingen’, vertelt Melanie.
Ze vervolgt: ‘Al met al was het een zenuwslopende dag. Het is wel een hele aparte ervaring om op deze manier een hond op te halen, hoor! Maar je krijgt ook meteen een beter beeld van wat er allemaal bij komt kijken om honden vanuit het buitenland naar Nederland te halen. En iets meer inzicht in wat de honden zelf moeten doormaken. Alle honden die via Verhuisdieren herplaatst worden, verblijven eerst een aantal weken in een gastgezin. Er is heel even een periode geweest (coronaperiode) dat pups rechtstreeks bij adoptanten geplaatst mochten worden; daar was Gogo er eentje van. De intense ervaring van de pup rechtsreeks vanuit het transport in je armen nemen, schepte voor mij wel meteen een sterke band met Gogo. Zo’n gevoel van “voor jou ga ik zorgen”.’
Wennen
‘Toen we op de stille wegen terugreden naar Assen, ben ik naast hem gaan liggen in de achterbak. Langzaam schoof ik mijn benen steeds dichter naar hem toe. Uiteindelijk durfde hij met zijn kop tegen me aan te liggen. Ik had me van tevoren goed ingelezen over wat je allemaal kunt verwachten wanneer je een buitenlandse hond adopteert, dus ik wist dat hij allerlei angsten kon hebben. Voor Marcus, mijn vriend, was dat in eerste instantie wel even schrikken. Gogo durfde zich de eerste dagen niet vrij in huis te bewegen. Hij vond alles eng, zelfs het lopen op het laminaat. Dingen die voor ons heel gewoon zijn, waren voor hem totaal onbekend en onnatuurlijk. We hebben hem dus af en toe opgetild en ook door het geven van hondensnoepjes konden we zijn gewenningsproces ondersteunen. Het duurde ongeveer twee weken voordat hij echt overal doorheen was.’
Goede begeleiding van de stichting
‘Onze buurvrouw is gastgezin voor honden, zodoende kwamen we zelf op het idee om een hond te adopteren. We waren ons al een poosje aan het oriënteren en kwamen toen terecht bij Verhuisdieren. Marcus zag Gogo’s profiel en liet hem aan mij zien. Zijn mooie uiterlijk, zijn karakterbeschrijving; ja, we vielen meteen voor hem. Hij bleek dus nog in Bulgarije te zitten en door een stichting te worden bemiddeld. Nou had ik best wat negatieve verhalen gehoord over stichtingen die honden uit het buitenland halen, dus ben ik eerst veel over deze stichting uit gaan pluizen. Dat zag er allemaal goed uit. Ook het contact verliep heel fijn en open. Ook na de adoptie hebben ze ons goed begeleid, ze vragen nu nog steeds hoe het gaat!’
Mee op vakantie
‘Vijf maanden is Gogo – of Mister Gogo zoals we soms zeggen - nu bij ons, maar het voelt al veel langer. Hij voelt echt al heel eigen. We hebben hem afgelopen zomer meegenomen op vakantie in Lechbruck am See, Oostenrijk. We maakten heerlijke lange bergwandelingen samen, het was geen enkel probleem om hem dan los te laten lopen. Ook op de hondencamping – de camping heet Via Claudia, echt een paradijs voor honden! - deed hij het prima. Hij vindt het heerlijk om te spelen en van gezelschap van kinderen kan hij ook erg genieten. Kinderen voelen dat natuurlijk goed aan; op een gegeven moment was het bij onze tent echt een kinderontmoetingsplek, zo leuk!’
Lekker hondengedrag vertonen
‘We zijn van plan om komend voorjaar met hem een trainingscursus te gaan volgen. Gogo heeft een hekel aan regen, dus doen we het hem in de herfst niet aan! Hij kent inmiddels wel wat commando’s en zelfs wat trucjes, maar voor ons is het belangrijk dat een hond echt hond mag zijn. Hij moet kunnen doen wat hij van nature graag doet en wat hij nodig heeft; spelen met andere honden, met ze communiceren op zijn eigen, hondse, manier, lekker kunnen rondsnuffelen overal, terrein ontdekken, al dat soort zaken.’
‘We zorgen ervoor dat hij nooit erg lang alleen thuis is; als we er zelf niet kunnen zijn dan regelen we een oppas. Soms gaat hij naar opa en oma en dat vindt hij ook hartstikke fijn. Een tweede hond erbij? Nee, daar gaan we niet aan beginnen. Ik voel zelf de behoefte niet en ik merk ook aan Gogo dat hij het prima vindt op deze manier, dat hij af en toe kan spelen met honden die hij buiten tegenkomt. En natuurlijk wil hij lekker veel aandacht krijgen, ja ja, dat is voor hem ook erg belangrijk!’
