De moeizame zoektocht naar een gecastreerde rammelaar werd door Verhuisdieren opeens veel eenvoudiger.
‘Ik had nooit gedacht hier vier konijnen te hebben. Maar mijn inmiddels dertienjarige dochter is er gek op, en zo is het gekomen. En eerlijk is eerlijk, nu heb ik er zelf ook veel plezier van. Ik ervaar nu hoe goed het doet om te zien wanneer een dier blij is en zich lekker voelt. Daarvan word ik zelf ook vrolijk!’
Tanja vertelt opgewekt het verhaal achter de adoptie van Boris, het witte langharige mannetjeskonijn dat ze adopteerde via Verhuisdieren. ‘We waren al een poosje op zoek naar een gecastreerde rammelaar, voornamelijk bedoeld als maatje voor Snuffie, één van onze drie andere konijnen.
Nog niet zo lang geleden had mijn dochter hem aangeschaft, omdat ze graag zo’n type konijn wilde hebben, een Poolse blauwoog. In eerste instantie ging het aardig goed met onze andere twee voedsters. Die zusjes hadden we sinds enkele weken. De ene was wel gecharmeerd van Snuffie en bekommerde zich goed om haar, haar zusje daarentegen had niet zo veel met Snuffie op. Dat werd eigenlijk steeds erger naarmate ze ouder werden.
We zagen dat ze, zelfs in het ruime winterbuitenhok, niet meer lekker gingen samen. Konijnen maken elkaar schoon wanneer ze elkaar accepteren, maar bij Snuffie zagen we dat het schoonmaken van de andere twee overging op bijten. Snuffie had een plekje op haar huid en dat werd een wondje. Dat was voor ons het teken dat het echt niet meer ging, dus zetten we een tussenschot tussen de twee zusjes en Snuf.’
Op zoek naar een maatje
Het tussenschot in het buitenverblijf was slechts een tijdelijke oplossing, dat wist Tanja direct. ‘Konijnen zijn sociale dieren en alleen is maar alleen. Dus begon onze zoektocht naar een maatje voor Snuffie. We wilden graag een gecastreerde rammelaar, want behoefte aan kleintjes hadden we nog niet.
Nou, dat bleek als zoeken naar een speld in een hooiberg! We zochten via kennissen en vrienden, Marktplaats, echt van alles heb ik geprobeerd. Maar er was altijd wel iets ‘mis’: we vertrouwden de aanbieder niet, of het ging om een koppeltje of het konijn was niet gecastreerd. Of iemand anders was ons net voor geweest.
En intussen raakte Snuffie steeds stiller. Op een gegeven moment ging ik weer eens zoeken via internet en kwam ik terecht bij Verhuisdieren.nl. Dat voelde meteen goed, ik was echt opgelucht jullie site tegen te komen. Ik maakte direct een zoekprofiel aan. Wat ik zo fijn vind aan Verhuisdieren is dat je zeker weet dat je met mensen te maken hebt die het goed voor hebben met de dieren. Bij bijvoorbeeld Marktplaats is dat toch maar afwachten. En bij Verhuisdieren wordt het zoeken je makkelijker gemaakt: de matches komen vanzelf in je mailbox, dat scheelt een hoop tijd.’
Koppelen van konijnen
Redelijk vlot kwam de match met de langharige knapperd Boris tot stand. ‘De vrouw die hem had aangeboden, ving zelf konijnen op. Ze zorgde voor Boris, maar het was niet haar bedoeling hem zelf te houden. Het lukte haar ook niet meer zo goed als ze zou willen; Boris moet dagelijks uitgebreid geborsteld worden, daar had ze met haar werk geen tijd meer voor. Ze was daar heel open en eerlijk over, dat was ook heel fijn. De communicatie tussen ons was vanaf het begin meteen heel prettig en duidelijk. Dat is voor mij ook belangrijk!’
De afspraak voor de kennismaking was vlot gemaakt. Tanja kon Snuffie meenemen bij het bezoek, zo konden ze meteen bekijken of de twee konijnen elkaar accepteerden. ‘Je ziet snel genoeg of ze elkaar aardig vinden, als dat niet het geval is dan gaan ze stampen en dat weet je: dit is een no go. Maar gelukkig was er helemaal geen gedoe, het was juist overduidelijk dat ze elkaar accepteerden. Sterker nog: Boris ging uit zichzelf in het transport doosje zitten dat we voor hem hadden meegenomen. ‘Wanneer gaan we?’, leek zijn lichaamstaal ons te zeggen. Zo leuk!’
Everybody happy
Ook de kennismaking met de twee zusjes ging goed; ze konden de vier al direct de eerste nacht gezamenlijk in het buitenverblijf laten. ‘Al snel klaarde Snuffie op. We zagen haar af en toe tegen Boris aanliggen om warmte te zoeken en ze maakten elkaar schoon.’
Tanja is blij met de match, het stemt haar zelf ook vrolijk om de konijnen happy te zien. Het borstelen van Boris’ lange manen is een taak die haar dochter met plezier dagelijks uitvoert. En Boris? ‘Hij is zo tam, hij vindt alles prima! Waar onze andere konijnen nog wel eens een beetje tegenstribbelen wanneer je ze oppakt, laat hij alles probleemloos toe. Kortom, eigenlijk is iedereen blij met deze match, zowel de dieren als wij!’