"Dieren helpen je om in het moment te zijn met je gedachten en door met ze te spelen, maken we gelukshormonen aan."
De meeste mensen kennen Sanny van haar YouTube en Instagram kanaal Sanny Zoekt Geluk. Sanny is moeder van Charlie Fay en Zoë en getrouwd met Jorg Ruis. Ze houdt al haar hele leven ontzettend veel van dieren. Dieren helpen je om in het moment te zijn met je gedachten en door met ze te spelen, maken we gelukshormonen aan. Sanny heeft jarenlang een paard gehad. Zij heeft Sanny door een moeilijke periode heen geholpen en ontzettend veel zelfvertrouwen gegeven.
Wat is het meest bijzondere aan je band met een huisdier?
Het meest bijzondere aan huisdieren vind ik dat ze je altijd zonder oordeel benaderen. Ze zijn eigenlijk altijd blij. Wat is het fijn om thuis te komen en begroet te worden door je hond of kat. Daarnaast helpen dieren je om helemaal in het moment te zijn. Je vergeet je zorgen en wat je straks nog allemaal moet doen en je bent gewoon samen. Daardoor kunnen we denk ik ook zo goed ontspannen door met onze huisdieren te spelen.
Wat wil je direct delen over de honden, konijnen, hamsters, goudvis en paard die je hebt gehad?
Paard Narita
Toen ik 15 jaar was zat ik niet lekker in mijn vel; ik vertrouwde de wereld niet, en kon mijn plek op school niet helemaal vinden. Toen we ook nog gingen verhuizen naar een woonplaats waar ik nog nooit van had gehoord, maakte dat me alleen maar onzekerder. Gelukkig kon ik altijd troost vinden bij de paarden op de manege. Er was één paard waarmee ik een bijzondere band had: Narita. Ze was pas net onder het zadel en was een rare snuiter. Als de kudde op hol sloeg naar rechts, dan ging zij in haar eentje naar links. Met mij erop. Ze was heel nerveus, maar bij mij werd ze rustig.
De dag dat ze verkocht werd en naar het buitenland ging, brak mijn hart. Maar gelukkig kwam ze al na een paar weken terug, omdat ze haar toch te klein vonden voor de springsport. Omdat mijn ouders merkten hoeveel zij voor mij betekende, hebben ze haar toen gekocht. Iets wat echt als een enorme verrassing kwam. Samen verhuisden we naar Veenendaal.
Narita was mijn beste vriendin en heeft me ontzettend veel geleerd. Ze leerde me grenzen aangeven. Ik moest heel duidelijk zijn in wat ik wilde en hoe ik communiceer. Een paard voelt wat jij voelt dus je kunt niet acteren dat je sterk bent. Je moet sterk zijn. Omdat Narita van nature nerveus was, wist ik dat ik mijn gedachtes en emoties rustig moest houden. Daardoor werd ik me in het dagelijks leven veel bewuster van mijn gedachtes en emoties. Iets wat ik nog steeds gebruik in mijn werk.
Goudvis Miepje
Ik heb ook een goudvis gehad. Ze heette Miepje, en is wel 12 jaar geworden! Op het einde was ze niet oranje meer, maar wit, als een oud omaatje. Miepje was mijn wekker. Elke ochtend als de eerste zonnestralen door het gordijn mijn kamer binnenvielen, pakte ze een steentje van de bodem, zwom omhoog en liet het vallen. Dat deed ze net zolang tot ik wakker werd. En dat duurde niet lang aangezien ik een hele lichte slaper ben. Zodra ik opstond kreeg ze haar voer. Omdat ik een vissekom zo krap vond, liet ik haar regelmatig even los zwemmen in onze badkuip. Even de vinnen strekken en een ander uitzicht dacht ik dan, haha. Ik weet nog dat ik haar een keer overtilde naar haar vissenkom en dat ze uit mijn handen glipte, zo mijn moeders make-up tasje in, haha. Maar ze leefde nog jarenlang hoor.
Hond Max
En dan is er nog Max. Onze golden retriever die 14 jaar oud is geworden. Wat was hij lief en trouw en ook stout soms als hij wegliep. Ik kan hem nog missen, terwijl hij al jaren niet meer bij ons is. Hij las echt je gedachten. Maar mijn moeder had hem ook keurig opgevoed. Omdat we al veel honden hadden gehad, wisten we hoe belangrijk het eerste jaar is qua opvoeding. Mijn moeder heeft veel tijd geïnvesteerd in allerlei puppycursussen en hij was echt keurig opgevoed. Max kon gewoon mee naar een restaurant en lag dan onzichtbaar onder de tafel. En als er plakjes worst lagen op de salontafel kon hij er gewoon naast staan zonder het te pakken. Het leukst vond ik naar het strand gaan met hem, omdat hij dan niet kon stoppen met ‘lachen’.
Waarom vind je adoptie van dieren zo belangrijk?
Ik vind adoptie van dieren superbelangrijk. We hebben zoveel aan dieren, ze geven ons al hun liefde. Geen dier verdient het om in een asiel terecht te komen. Ik heb vrijwilligerswerk gedaan in een asiel op Curaçao en daar kwamen sommige honden nooit hun hok uit, simpelweg omdat er te weinig medewerkers waren om dat te faciliteren. Kun je het je voorstellen? Met z’n allen de hele dag in zo’n hokje? Elk dier verdient liefde.
Waarom heb je 'ja' gezegd op je ambassadeurschap voor Verhuisdieren?
Ik hoop dat ik kan helpen om meer mensen bekend te maken met Verhuisdieren. Dat ze beseffen dat je dieren ook op die manier kunt adopteren. Ik kan me voorstellen dat het ook fijn is voor sommige mensen dat je al een volwassen dier kunt adopteren. Zodat je geen slapeloze nachten meer hebt of uren naar een hondentraining hoeft te gaan.