´Ik was best kritisch in mijn keuze voor een hond. Je spendeert toch de hele dag met elkaar, dus is het belangrijk dat het een goede match is. Een hond mag van mij best onzeker en daardoor ´moeilijk´ zijn, zolang ik er maar wel mee kan werken. Toen ik Hauru op het videootje zag waarom ik had gevraagd, was ik meteen weg van hem. Een rustige, lieve sul. ´Jou moet ik hebben´, wist ik.
De video van Hauru was niet de eerste die Jutta (35) bekeek. Ze had er al een paar maanden op zitten met het zoeken naar de juiste match, voordat ze haar maatje tegenkwam: ze ging bepaald niet over één nacht ijs. ´Ik kwam bij Verhuisdieren terecht omdat ik het fijn vond te kunnen filteren op veel variabelen. Ik had hiervoor een ex-zwerfhond hond uit Bulgarije, dus het hebben van een buitenlandse hond was voor mij niet nieuw. Ik was op zoek naar een hond met een laag energieniveau en zonder agressiviteit. Een hond die goed gaat met zowel andere honden als ook met kinderen. Bovendien heb ik nu een partner die er ook mee om moet kunnen gaan. Ik ben iemand die mijn hond altijd mee de hort op neemt, dus is het van belang dat hij dat rustig kan leren, het liefst zelfs leuk gaat vinden!´
Integere adoptie
Jutta zag op de aangevraagde video dat Hauru wel wat angstig was, maar die angst resulteerde niet in agressie. Ook zag ze zijn rust en goedheid terug in zijn gedrag met kinderen. ‘Ik had al best veel andere honden op video’s gezien, de meesten waren afkomstig van stichtingen. Maar telkens bleek er een klein addertje onder het gras te zitten. Bij Hauru was dat niet zo.
Hauru is gechipt en staat keurig op mijn naam. Hij is inderdaad zoals de stichting me had verteld en dat is waar het uiteindelijk om draait. Ik vind het super dat er dit soort stichtingen bestaan die hun uiterste best doen om de dieren op een integere manier te helpen. Dat er dan weleens iets niet perfect is, dat is logisch. Ik kan me voorstellen dat de vrijwilligers met ontzettend veel problemen te maken krijgen waar wij geen weet van hebben.’
Socialiseren in de klimhal
Tijdens de eerste kennismaking was Hauru ontzettend angstig. Gelukkig kon Jutta daar goed doorheen kijken. ‘Ik zag aan hem dat hij erg onzeker was. Zijn lichaamstaal toonde dat heel duidelijk, maar tegelijkertijd zag ik ook dat zijn onzekerheid hem niet overnam. Hij was wel bang, maar hij beet niet en viel niet uit. Met deze hond kan ik goed werken, wist ik, opnieuw.’ Ze bleef bij haar keus.
‘Hij is inmiddels anderhalf jaar; ik wilde graag een hond onder een jaar oud. Dan kun je er nog veel mee qua socialisatie en het werken aan opgelopen trauma en onzekerheden. We spenderen samen sowieso twee uur per dag in het bos. Ik beweeg veel met hem, dat zorgt ervoor dat hij zijn energie lekker kwijt kan. Ook het passeren van andere mensen tijdens uitstapjes, helpt mee aan het overwinnen van zijn angst. Ik neem hem bijvoorbeeld mee naar de klimhal, daar zijn veel mensen. Zijn vertrouwen groeit, het gaat stapje voor stapje. Ook hebben we deelgenomen aan een cursus hondentraining. De eerste heeft hij met succes afgerond; we zijn nu bezig met de tweede. Al die dingen helpen mee om hem zekerder te maken. Buiten de uitstapjes en activiteiten die we samen ondernemen, slaapt hij veel.’
Lieve, gevoelige held
Met zijn originele naam, Nero, hadden Jutta en haar partner niet zoveel. ‘Eerst wilden we hem een heldhaftige naam geven, maar bij nader inzien paste hem dat helemaal niet. ‘Hauru’ is afkomstig van een personage uit een Japans sprookje, een soort held op sokken. Dat klopt beter!’
Haar partner is ook helemaal weg van Hauru en dat is wederzijds. ‘Het liefst is hij bij ons als we samen zijn, hij loopt vaak heen en weer tussen ons, als om ons bij elkaar te houden. Ja, hij is een echte lieverd.’
