Eurasiers, een niet zo bekend ras hier in Nederland. Het is een middelgrote keesachtige hond met een voorkomen van de wolf. Ik heb er één in mijn salon en ze komt al jaren inmiddels. Dit hondenras staat bekend als vriendelijk en intelligent, maar ten opzichte van mensen die ze niet kennen, stellen ze zich wat gereserveerd op.
Toen Layca de eerste keer binnenkwam moesten we haar letterlijk naar binnen ‘dragen’ want ze wilde geen stap richting de salon zelf zetten. Het is altijd een beetje genant als dieren zich zo angstig opstellen omdat je het gevoel krijgt dat je echt iets heel ergs met ze gaat doen, wat natuurlijk beslist niet het geval is.
De honden worden bij mij altijd individueel bekeken en de één heeft nou eenmaal wat meer vrees dan de ander. Meestal komt dat na van loop van tijd weer goed. Gelukkig weet de eigenaar van Layca dat ze zich zo gedraagt en zei ze dat ik de hond gewoon mee kon nemen naar de salon. Afijn, op de tafel gezet en de opdracht was de voetjes showklaar maken. Dit betekent: pluimpjes tussen de tenen wegknippen en mooie gesloten ronde voetjes knippen. Geen probleem dacht ik, totdat Layca besloot alle vier haar poten onder zich te wurmen en hoe dan ook geen pootje mee te geven! Ze was als de dood dat er wat vreselijks ging gebeuren, want bij de minste aanraking schoten de benen als elastieken onder het lichaam.
Na een tijdje geduldig het vertrouwen te winnen van deze angstige hond is het gelukt om alles netjes te knippen. Het jarenlang oefenen werpt zijn vruchten af, geduld wordt beloond want inmiddels vindt Layca het nog steeds niet haar favoriete bezigheid, maar afgelopen week liep ze vrijwillig mee naar de salon, sprong ze zelf op de tafel en konden we alles wat eerst een uur tijd nodig had, binnen 15 minuten doen. Na afloop at ze een koekje uit mijn hand, wat bij dieren altijd een goed teken van vertrouwen is, vind ik!