Naar aanleiding van de boekactie met onze hersenwerkspecialist en schrijfster Marleen van Baal, heeft Jenny Weers-Houtman haar bijzondere band met haar hond opgeschreven. Zij wint een exemplaar van Lieve hond, wat doe je met me. Lees hieronder haar verhaal en waarom Marleen haar het boek gunt…
‘In 2017 waren we één jaar zonder hond. Onze eerdere honden waren allemaal naar de hondenhemel en ineens was het leeg. We waren wel druk met werken en kleinkinderen, de tijd vloog voorbij. Maar ineens was daar weer die leegte.
Verhuisdieren
Van een kennis kreeg ik de tip om eens op de site Verhuisdieren.nl te gaan kijken of er een eventuele match zou kunnen zijn met één van de honden die daarop geplaatst stonden. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kreeg al snel in de gaten dat ik zeer gevoelig was voor alle aandoenlijke verhalen van al die lieve snoetjes, maar realiseerde mij ook dat een aantal van die hondjes die mij raakten extra zorg en aandacht nodig zouden hebben. Ik hield de boot nog wat af…
Ik zag een aandoenlijke snuit voorbij komen, Roxy… Dat zou wel eens wat kunnen worden, dachten mijn man en ik. Roxy was van stichting Going Home, kwam uit Roemenië en verbleef nu in gastopvang.
Samen zijn we wat meer gaan lezen over het goede werk van Going Home en lazen we over een ware slachtpartij die in Roemenië had plaatsgevonden nadat een straathond een 10-jarige zou hebben doodgebeten. De stichting deed er alles aan zoveel mogelijk honden te redden van een wisse dood.
Verliefd
Eén van die geredde hondjes was Fetita, een hondje waar mijn man en ik eigenlijk direct verliefd op werden, ondanks dat we via Roxy bij Stichting Going Home waren uitgekomen. Soms lopen die dingen zo. Toevallig was Fetita ook bij het opvanggezin! We konden haar ontmoeten. Dit was begin juli 2017.
Onze oudste kleinzoon Thijs was mee. Al snel werden we door een hoop geblaf verwelkomd. Er waren op dat moment meerdere hondjes in de roedel van foster Janny en het was een drukte van jewelste.
Er heerste aardig wat opwinding tussen de honden en ineens was er een schermutseling tussen Roxy en een andere hond. Fetita sprong op een stoel en ging vanaf een afstandje zitten toekijken. Dit was voor ons een goed teken; geen ruziezoekertje. Toen was het voor ons duidelijk dat het Fetita moest worden.
Succesmatch
Nadat we een uurtje hadden zitten kletsen, met continue Fetita in ons vizier, ondernamen we een poging om met haar te wandelen aan de riem. Dit was echt een poging, want ze ging onmiddellijk weer zitten om weer terug te willen; ze vond het allemaal wat te spannend. Toch zijn we doorgegaan en een struikgewas ingelopen, weg van de drukke weg. Dat ging gelukkig goed en Fetita ontspande een beetje. Na een kwartiertje keerden we terug.
Fetita heeft ons vanaf dat moment geen seconde meer uit het oog verloren, ze sprong tegen me op zodat ik haar kon optillen, legde haar kopie op mijn schouder en keek me heel aandoenlijk aan of dat ze wilde zeggen ‘Je laat me hier toch niet weer alleen he’? Ook al had ze het heel goed bij Janny, haar foster.
Kon de adoptie doorgaan?
Ook mijn kleinzoon vond dat we haar maar gelijk mee moesten nemen; het was echt een hondje voor ons, zei hij. Dus, toestemming gevraagd aan Belinda, de eigenares van stichting Going Home, maar helaas: de voicemail.
We bleven maar zitten, kletsen en kroelen met Fetita, we konden eigenlijk geen afscheid meer van haar nemen. Maar zolang we geen toestemming kregen, mocht ze niet met ons mee. Inmiddels waren we er al uren en stonden net op het punt nu toch maar echt weg te gaan. We stonden in de deuropening, toen opeens de telefoon gind. Het verlossende telefoontje! Fetita mocht met ons mee!
Het was 7 juli 2017, half 4 en Fee was vanaf dat moment van ons. In onze armen en in ons hart gesloten. Ze mocht mee, in de auto, samen met Thijs op de achterbank. We moesten nog wel een even pitstop maken bij een dierenspeciaalzaak om een hele hondenuitzet aan te schaffen, want dat hadden we niet meer. En toen snel naar huis, het nieuwe thuis voor Fee.
Eindelijk zijn we weer compleet.
Zielsgelukkig met herplaatser Fee
Nu een ruim een jaar later en heel veel belevenissen verder zijn we nog steeds dolgelukkig met ons Feetje. Zij hoort bij ons, zij maakt ons gezin compleet! We beleven van alles. Fee is soms echt een stresskip, ze vindt nog heel veel dingen spannend, maar is wel altijd te porren voor een wandeling, een stoeipartij of een knuffel.
Hopelijk mogen we haar nog heel lang verzorgen, vertroetelen, met haar knuffelen, fijne wandelingen maken, leuke spelletjes met haar doen en overal mee naar toenemen, zodat zij een waardig en waardevol hondenleventje heeft.'
Liefs van Aad, Jenny en Thijs en natuurlijk een pootje van Fee
'Het verhaal van Jenny en haar Lieve hond Fee raakt me op veel manieren. Zo mooi hoe ze omschrijft wat honden met haar doen.
Dat Jenny "een leegte" voelt als ze een periode zonder hond is. Dat zij, haar man en kleinzoon bij de ontmoeting zo zeker wisten dat Fee bij hun hoorde. En dat Fee daar ook zo over dacht!
Het gevoel nu van compleet te zijn... Prachtig.
Kortom: een verhaal dat me raakt. Ik hoop dat het boek Lieve hond Jenny ook mag raken.'