Joost en Ellen hebben een passie voor berghonden. Met jarenlange ervaring en de nodige opgedane kennis over dit specifieke ras, weten ze inmiddels dat het geen honden zijn om in een gemiddelde Nederlandse woonsituatie te plaatsen.
Joost: ‘Ze zien eruit als grote knuffelberen, maar dat zijn ze niet. ‘Niet aan beginnen’, zeg ik eerlijk tegen mensen die onze honden bewonderend bekijken op straat. Dit soort honden vraagt van jou als baas een ijzeren discipline, gecombineerd met een fluwelen handschoen.’
On-Hollandse hond met een rugzak
Ellen: ‘Heel veel geduld en doorzettingsvermogen, toen we Zoey adopteerden wisten we dat dat van ons werd gevraagd. En dan nog blijft het spannend hoe het uitpakt, dat weet je natuurlijk nooit. Wij zijn haar vijfde gezin, ze draagt al een flinke rugzak met zich mee. Ze is onder andere van een dakloze man geweest. Wij haalden haar op bij een gezin met twee kleine kinderen. Dat ging niet goed, heel logisch. Eigenlijk moet je berghonden niet naar Nederland willen halen. Het is hier veel te klein en aangeharkt. Zulke honden horen thuis op grote, natuurlijke erven waar ze de boel kunnen bewaken en de ‘roedel’ kunnen beschermen. Wij hebben een flink stuk grond om ons huis heen waar de honden vrij kunnen bewegen, dat scheelt enorm.’
Op zoek naar een maatje
Berghonden werd de passie van Joost. Hij verdiepte zich de afgelopen jaren enorm in het ras. Samen met Ellen deed hij ook veel ervaring op, ze kozen bewust voor dit type hond. In 2021 kwamen ze Zoey tegen op Verhuisdieren.nl. Ze waren op zoek naar een maatje voor hun elfjarige reu Tarka, die zich al een poosje niet meer lekker voelde. Sinds twee jaar daarvoor zijn oude maatje was overleden, ging hij steeds meer achteruit. Hij was erg close met hun vorige hond, ze sliepen zelfs lepeltje lepeltje.
Het werd tijd dat er een nieuwe hond kwam. Dat werd de driejarige Zoey. ‘Eén van de redenen dat we voor Zoey kozen, is dat ze waarschijnlijk nog iets anders in zich draagt dan berghond. Ze houdt namelijk wel van knuffelen en is erg op ons gericht, het typerende zelfstandige karakter van de typische berghond is minder sterk aanwezig. Maar dat vinden we dus juist leuk aan haar.’
‘De band tussen Tarka en Zoey is prima. Wat dat betreft is onze missie geslaagd en is Tarka flink opgeknapt sinds haar komst. Zoey gaat heel respectvol met hem om; ze zal nooit uit zijn voerbak eten en weet precies wat zijn slaapplekje is. Daar loopt ze met een boog omheen.’
‘Zoey heeft wel veel socialisatie meegekregen in haar jonge periode, dat maakt haar heel prettig in de omgang. Ze maakt geen conflict. Tarka is wat dat betreft wat moeilijker. Ook hij heeft geen vlekkeloze geschiedenis achter de rug, hij leefde in veel verschillende omgevingen voordat hij bij ons kwam. Na zo’n lange, chaotische periode is een stabiele omgeving met rust en regelmaat heel belangrijk om weer terug bij jezelf te komen. Om je veilig te voelen. En dat kost allemaal tijd.’
Alles wat je aandacht geeft, groeit
‘We hebben Zoey nu een half jaar en we merken dat het de laatste drie maanden steeds beter gaat. Inmiddels kan ons bezoek in huis ook rustig naar de WC zonder dat Zoey aanslaat en zich meteen beschermend opstelt. We vroegen mensen die bij ons op bezoek kwamen, ons te laten weten wanneer ze naar de WC moesten.’
‘Deze honden nemen hun taak als beschermer namelijk super serieus. Zoey is best een onzekere hond, ze doet wel heel stoer maar ze is eigenlijk niet zo stoer. Ze heeft last van angstagressie, ze kan in haar energie opeens van nul naar honderd gaan en ze keert zich dan tegen degene die het dichtst bij haar staat: in dit geval Tarka. Tja, het zijn wel twee flinke honden die dan met elkaar in de clinch liggen, dat zorgt voor heel wat consternatie en zelfs verwondingen. Gelukkig hebben we dat, door alertheid, duidelijke afspraken en inzicht, goed kunnen beteugelen. Ook zien we dat haar zelfvertrouwen groeit, daardoor blaft en reageert ze ook minder heftig. Voor ons is Zoey zeker een succesmatch, maar dat komt mede doordat we er zelf veel aandacht, tijd en energie in steken. En omdat we heel goed wisten waar we aan begonnen!’
