Binnen ons Verhuisdierenteam bevindt zich een schat aan ervaring. In een nieuwe reeks vertellen onze eigen teamleden welke ervaring zij hebben met buitenlandse dieren, het zelf adopteren of het afstaan van een dier. We trappen af met Maaike van Poelje.
Maaike runde tien jaar lang een honden-en katten opvang in het zuiden van Spanje en Portugal. Vervolgens startte ze in 2011 de kleinschalige dierenstichting Vagabundogs. Ze ving in die jaren honderden straatdieren op en herplaatste er even zovelen. Ze schreef enkele kinderboeken over het thema zwerfdieren waarbij haar eigen ervaringen de inspiratie vormde voor de verhalen. In 2018 kwam Maaike het team van Verhuisdieren ondersteunen.
'Verliefd worden op een straathondje of -poesje tijdens je vakantie. Is het jou ook wel eens gebeurd? Of ken je iemand in je omgeving die een dergelijke romance beleefde, met alle gevolgen van dien?
Dier gevonden op vakantie
In de periode dat ik in het zuiden van Spanje een hondenopvang runde, ontving ik regelmatig telefoontjes of mailtjes van mensen die hiervoor mijn hulp vroegen. "Ik ben hier op vakantie en verblijf nu drie weken in een appartementje bij de kust. Er is een jong hondje komen aanlopen dat ik al een paar dagen te eten geef. Ik wil het diertje niet achterlaten wanneer ik straks terugvlieg naar Nederland. Weet jij misschien een oplossing?"
Vaak vroeg ik dan de persoon aan de andere kant van de lijn naar de precieze situatie. En ook naar wat hij of zij zelf al had bedacht aan een mogelijke uitkomst. Want oplossingen zijn in diverse soorten en maten. Wanneer iemand aangeeft het dier in kwestie werkelijk te willen helpen en daar iets voor over heeft, dan ben ik altijd bereid om te helpen. Wil je het dier van de straat halen? Ergens veilig onderbrengen en daarvoor betalen? Of is het idee ontstaan om het dier zelf te houden? Om het bijvoorbeeld naar Nederland te halen? Alles is mogelijk.
Dier legaal naar Nederland krijgen
Als ervaren ‘hondenredder’ weet je welke stappen je moet zetten om te realiseren wat iemand graag wil. Honden en poezen kunnen mee het vliegtuig in, dat is relatief eenvoudig te regelen. Sommige airlines houden namelijk rekening met dierenliefde en hebben in hun toestellen speciale ruimtes gereserveerd voor kennels. Uiteraard hangt er een prijskaartje aan, maar ook dat valt nog wel mee.
Het grootste gedoe is het voldoen aan alle regeltjes om een dier ‘legaal’ naar een ander land over te brengen. Denk aan vaccinaties die op tijd zijn gegeven, een paspoortje, een chip, een registratie, een bloedtest, een degelijke transportkennel: er is een hele riedel aan zaken die je enige tijd van tevoren geregeld moet hebben. Kortom, er is vaak tijd nodig om het allemaal voor elkaar te krijgen.
Maar als vakantieganger ontbreekt die tijd juist. Want je retourvlucht gaat alweer over een paar dagen en dat is veel te kort dag om al die zaken in orde te krijgen. Je kunt een dier niet zomaar volspuiten met vaccinaties. Inentingen zijn immers een aanslag op het immuunsysteem en dat is waar het bij straathondjes vaak aan schort.
Opvang en voorbereiding
In de meeste gevallen eindigde ik en/of mijn dierenopvang met het tijdelijk opvangen van het diertje; het gezond maken, verzorgen, na enkele weken een dierenartsbezoek plannen waarin alle medische en bureaucratische zaken werden geregeld, en last but not least het zoeken en organiseren van een vlucht naar Nederland waarop een bereidwillige passagier het dier kon begeleiden naar het nieuwe baasje: de oorspronkelijke vakantieganger. Die had op zijn of haar beurt in die tussenliggende tijd de ruimte gekregen om zich voor te bereiden op het nieuwe gezinslid, zowel praktisch, emotioneel en mentaal.
Denk aan het aanpassen van de werkuren en/of - locatie, het aanschaffen of maken van een mooie hondenmand, het inlichten van kinderen ouders of partner, het regelen van een eventuele oppas, het inschrijven bij een puppycursus … Noem het maar op. Een goed begin is het halve werk en Nederlanders houden over het algemeen nu eenmaal van een degelijke voorbereiding met weinig risico op verrassingen.
Eind goed…
Het beloningsmoment voor de hondenredder na alle inspanningen (ik heb het hier nog niet eens gehad over al het poep opruimen, de ritjes heen en weer naar de dierenarts, de uren die je doorbrengt in de kliniek, het stofzuigen en schoonmaken van je auto, het aanleren van aangelijnd lopen, de vlooien die je soms zelf op de koop toeneemt voordat je ze uitgeroeid hebt), in dit geval ikzelf, is het berichtje met foto die je ontvangt nadat het hondje veilig en wel in de armen van zijn smachtende ‘verlosser’ is aangekomen.
Je weet: voor het kersverse baasje en de hond gaat het echte avontuur nu pas beginnen. Want het overbrengen van een ex-straathondje uit het warme Spanje naar een heel ander leven als huishond in het gestructureerde, koude Nederland, dat is nogal wat. Het is wennen geblazen, voor beide partijen. En tijdens dat gewenningsproces zullen er best vaak hobbels genomen worden. Maar je weet ook: wanneer beide partijen het vertrouwen hebben en zonder angst het avontuur aangaan, dat die hobbels uiteindelijk alles dubbel en dwars waard zijn. En dat ze nog vele jaren heel erg gelukkig met elkaar zullen zijn.
… al goed
De wetenschap dat dier en mens gelukkig met elkaar zijn verenigd, zorgt ervoor dat de hondenredder, in dit geval ikzelf, zich na al het gedane werk compleet voldaan voelt. Je hebt namelijk door je werk en acties bij kunnen dragen aan het ontstaan van iets moois, zowel voor een dier als voor een mens. En dat zorgt er weer voor dat er binnen in jezelf iets moois ontstaat. Zo is de cirkel rond. En voor je het weet dient het volgende dier en een hulpvraag zich alweer aan. En begint alles weer van voren af aan. Dierenliefde is een romance voor het leven!"