Het herplaatsen van een hond, al dan niet uit het buitenland, gaat niet altijd zonder slag of stoot. Dat is wel gebleken uit onze voorgaande blogs over dit onderwerp. Ter afsluiting beschrijft hondengedragskundige Ulrike Meder een voorbeeld van hoe belangrijk het is dat stichtingen en baasjes die een nieuw thuis zoeken duidelijke profielschetsen maken van de honden, om de kans op een succesvolle match vergroten.
“De adoptie van een hondje is vergelijkbaar met online-daten”, zegt Ulrike. “Je valt in eerste instantie op een foto. Maar als je naar een partner zou zoeken, zijn er meer zaken belangrijk dan alleen het uiterlijk: waar woont hij, deelt hij dezelfde interesses, is hij sportief of juist niet. Dat geldt voor een hond ook, maar toch wordt er te vaak gekozen zonder dat het karakter van de hond goed duidelijk is.”
Ulrike beschrijft de adoptie van hondje Noa uit Amsterdam door Peter en Nina. Peter en Nina wilden graag een eerste hondje in huis halen. Al snel kozen zij voor adoptie. Ze vielen voor het snoetje van Noa en er werd contact gelegd met de stichting die de hond naar Nederland zou halen. Een eerste ontmoeting werd gepland.
Leer de hond eerst kennen
Peter en Nina waren al stapelverliefd op de hond voor ze haar überhaupt gezien hadden. Bij de eerste ontmoeting bleek Noa best angstig, maar door de roze bril van Peter en Nina en de positieve reactie van de stichting, werd er geen aandacht aan de angst gegeven.
Bij de tweede ontmoeting werd duidelijk dat Noa niet mee wilde lopen. Ze ging zitten en verzette zich tegen het meewandelen. ‘Dat zou wel overgaan’, werd er gezegd en Peter en Nina gingen over tot adoptie.
Angst niet vermeld in profiel
Eenmaal aangekomen in de grote stad, ging het van kwaad tot erger met de angst. De hond kroop onder de bank, wilde niet mee naar buiten en deed haar behoeften in huis. Het stel wist niet meer wat ze met het angstige dier aan moesten. Gelukkig waren Peter en Nina zo verstandig een goede hondengdragskundige in te schakelen.
“Noa was voor haar in een heel onveilige en onbekende omgeving. Ze was nooit eerder in een huis en drukke stad geweest en dus hier helemaal niet op gesocialiseerd. Het instinct van zo’n hond zegt dan: vluchten. En dat is wat Noa constant wilde doen. De enige manier om dit te doorbreken was om haar terug te brengen in haar natuurlijke omgeving”, legt Ulrike uit.
En dus werd besloten de hond uit huis te halen en onder te brengen in een stabiele roedel van honden. Daar kwam Noa langzaam tot rust en lukte het beetje bij beetje om haar vertrouwen naar andere honden en mensen op te bouwen.
Leren vertrouwen op de baasjes
Inmiddels is Noa weer thuis bij Peter en Nina en gaat het gelukkig een heel stuk beter. Ze zijn er nog lang niet; Noa is nog steeds angstig en moet nog heel erg leren te vertrouwen op haar baasjes, maar ook vooral op andere honden en mensen in het algemeen.
“We weten nog niet zeker of het met deze hond helemaal goed gaat komen. Noa had eigenlijk beter niet geadopteerd kunnen worden door Peter en Nina. Een angstige, niet gesocialiseerde hond is niet geschikt om bij nieuwe mensen onder te brengen en al helemaal niet in de drukke stad, als ze dat niet gewend zijn. De overgang is voor veel honden te groot. Als stichtingen de profielen van deze dieren iets duidelijker en eerlijker invullen, is de kans op een succesmatch velen malen groter. Een win-win situatie voor stichting, hond en nieuwe baas!”
Uiterlijk van hond is niet belangrijk
Ulrike benadrukt nog een keer dat het adopteren van een hond niet over uiterlijk gaat, maar over of men aan de natuurlijke behoefte van die individuele hond als basis kan voldoen. “Kijk naar het sociale gedrag van een hond en hoe hij zich kan aanpassen aan zijn omgeving als je hem of haar voor het eerst ontmoet. LNoauister niet alleen naar je gevoel, maar ook naar je verstand. Als het er niet goed uitziet, zijn jullie misschien geen setje. Maar dan komt er echt een andere hond die wél bij je past!”